PROGRAM: Franz Xaver Richter – Ouvertore D major op.2 no 1 (ok. 1760)Carl Philipp Stamitz – Cello Concerto G majorFranz Ignaz Beck – Sinfonia g-minor op.3 no 3 (1762) U progu Baroku i Klasycyzmu Co łączy kompozytorów których dzieła zabrzmią w czasie koncertu? Otóż Franz Xaver Richter (1709-1789), Carl Philipp Stamitz znany też jako Karel Filip Stamic (1745-1801) oraz Franz Ignaz Beck (1734-1801), to kompozytorzy którzy potwierdzają teorię, iż muzyka na całej palecie swej historii to niekończąca się sztafeta przekazywania wiedzy. Pochód mistrzów i uczniów. Łączy ich również fakt przynależności do szkoły mannheimskiej. Richter był nauczycielem Stamitza, ten zaś był synem Johanna Stamitza, założyciela szkoły mannheimskiej. Cała trójka kompozytorów – bohaterów koncertu – balansowała między muzyką barokową a wczesnym klasycyzmem. O Richterze w korespondencji z ojcem wspomina sam Wolfgang Amadeus Mozart. Dzieła Richtera łączą stylistykę baroku ze stylem galant i reprezentują styl przedklasycznych utworów symfonicznych. Imponująca jest spuścizna po kompozytorze obejmująca 70 symfonii, koncert obojowy F-dur, oratorium wielkopiątkowe „La deposizione dalla croce”, 30 mszy, 40 motetów, liczne koncerty na różne instrumenty, kwartety i sonaty. Carl Philipp Stamitz, muzyki uczył się u ojca, później u Christiana Cannabicha, Ignaza Holzbauera i wspomnianego Franza Xavera Richtera. W latach 1762–1770 był drugim skrzypkiem orkiestry dworskiej w Mannheim, w 1770 roku wyjechał do Strasburga, gdzie w latach 1771–1777 był kapelmistrzem i nadwornym kompozytorem na dworze Ludwika, księcia de Noailles. Koncertował w całej zachodniej Europie, aby w 1795 roku zamieszkał w Jenie, gdzie wykładał na tamtejszym uniwersytecie. Jego dorobek obejmuje ponad 50 symfonii, 38 symfonii koncertujących, ponad 80 koncertów (w tym 20 na skrzypce, 3 na altówkę, 6 na wiolonczelę, 11 na flet, 4 na obój, 15 na klarnet, 12 na fagot, 5 na róg), 7 partit na instrumenty dęte, 22 serenady na instrumenty dęte, 6 kwintetów smyczkowych, 21 kwartetów smyczkowych, 12 kwintetów dętych, 35 triów smyczkowych, 6 triów fortepianowych, 90 duetów, 15 sonat skrzypcowych, dwie opery, dwie kantaty, jedną mszę. Ciekawostką jest dwuaktowy żart muzyczny (quodlibet) z 1788 roku skomponowany dla upamiętnienia lotu balonowego Jeana-Pierre’a Blancharda. Mniej kompozycji pozostawił po sobie Franz Ignaz Beck, niemiecki kompozytor zaliczany do tzw. młodszej szkoły mannheimskiej. Grał w mannheimskiej kapeli książęcej, jednak musiał uciekać z ojczyny, z powodu pojedynku, w którym uśmiercił rywala. W Wenecji studiował u Baldassare Galuppiego, koncertował też jako skrzypek, by przez Neapol i Marsylię dotrzeć do Bordeaux, gdzie w 1764 roku został kierownikiem Grand Théâtre, a 10 lat później organistą kościoła Saint-Seurin. Skomponował 29 symfonii, 18 oper, 24 sonaty, hymny oraz Stabat Mater (1783) dedykowane w 1806 roku Napoleonowi Bonaparte. W czasie koncertu dzieła wymienionych kompozytorów zabrzmią na instrumentach dawnych bądź ich wiernych kopiach z zachowaniem kanonu wykonawczego epoki, dzięki temu usłyszymy je takimi, jak rozbrzmiewały w czasach gdy powstały. Obok Orkiestry Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej, gościnnie wystąpi Roberto Trainini – wybitny włoski wiolonczelista młodego pokolenia.