Pilar Duque de Estrada powiedziała: "La Desnudez" opowiada o nagim duecie, a nie o rozbierającej się parze. Dwa ciała obnażają się... jest to opowieść o tym, co jest budowane, aby zostać zniszczone, co rośnie, aby zostać przekształcone i co mutuje, aby zrzucić wszystkie warstwy, które nałożył czas. I zagłębiają się w to, co głębokie, czasem jasne, innym razem niejasne, ale zawsze pozostawiają słodki smak wspólnej intymności, uniwersalnej intymności, którą wszyscy czujemy w głębi duszy. Zagłębiają się w szkielet zrujnowanego budynku. Zagłębiają się w mechanizm starego zegara i wnętrze starego fortepianu. OPIS: Sztuka jest poetycką propozycją, jak pokochać samego siebie. Dwie postacie na scenie wskazują na ideę biegunowości i podróż od śmierci do miłości. Muzyka towarzyszy muzykowi głębokim brzmieniem wiatru w metalowych rurach. "La Desnudez" (Nagość) jest odpowiedzią na to miejsce intymności, w którym nie można już znaleźć odpowiedzi. Piękno "La Desnudez" tkwi w tym, co tam jest i co się dzieje. Czasami może to być wzniosłość pieszczących dłoni, wymieniających ciepło i pot, być może szukających zakazanej miłości. Może to być też akt miłosny i jego podtrzymywanie. Miłość jest budowana i niszczona, jak w akcie oddychania. Taniec opowiada o tym, co dzieje się w każdym z wszechświatów; próbuje pożreć jak najwięcej, by z powrotem zwrócić coś nowego. I jest o dwojgu ludziach, którzy ulegają potrzebie rozciągania więzów, podczas gdy tak naprawdę chcą je utrzymać na tyle luźno, by móc je szybko rozwiązać. "La Desnudez" to akt śmierci, czyli wydech, wyrzucenie z siebie wszystkiego, by zacząć coś nowego. Jednocześnie w tym dziele chodzi o konstruowanie czegoś w iluzji, że jest to ostateczne. Spektakl można rozumieć od tyłu do przodu, gdzie pojawia się podróż i poczucie sentymentalnego przywiązania. Przechodzi od czerni do bieli, od przestrzeni zamkniętej do otwartej. DANIEL ABREU O PROCESIE PRACY: Dacil i ja spędziliśmy dwa lata, myśląc o tej pracy. Zaczynaliśmy, nie mając jasnego pomysłu na temat, ani drogi, którą chcemy podążać. Na każdym spotkaniu szliśmy na żywioł, z coraz dziwniejszymi tańcami i nie dającymi się sklasyfikować niespodziankami, podobnymi do tych dawno zaginionych przedmiotów, znalezionych przypadkiem na dnie szuflad. Przez dwa lata pozwalaliśmy, by tak rzec, żeby ziemia leżała odłogiem, aż nagle dostrzegliśmy piękno w porzuconych krokach tanecznych, workach na śmieci i zepsutych instrumentach. Budowaliśmy i niszczyliśmy; graliśmy z czasem jako celem, a czasami czas po prostu udowadniał coś innego. Praca ta mogłaby równie dobrze nosić tytuł "Geografia”, ponieważ polega na rekompozycji i powracaniu do tego, co już istnieje, czy to w postaci materialnego ciała, czy impulsu. Robimy to z perspektywy tańca i nie sądzimy, że tylko dlatego, że się starzejemy, przestaniemy się ruszać. W rzeczywistości jest tak, jakby nasze prawie czterdziestoletnie ciała prosiły o więcej ruchu, o skonstruowanie czegoś z naszych ostatnich wybuchów pozytywnej energii. Nie wiem już, jak wytłumaczyć rzecz zwaną tańcem. Materiał choreograficzny eksploruje sferę pomiędzy miłością a śmiercią, z szybkimi zmianami dynamiki, gdzie wiele oczu patrzy na to samo. Jak napisał Juan José Millás w jednym ze swoich opowiadań, suma spojrzeń jest zwrotami akcji, za pomocą których Bóg próbuje zrozumieć swój własny świat (lub coś w tym stylu). W tym dziele chodzi właśnie o to: o zasugerowanie spolaryzowanej drogi między miłością a śmiercią. Mężczyzna i kobieta poruszają się i dotykają siebie nawzajem. Konstruują coś płynnego, co w dużej mierze odpowiada współczesnemu społeczeństwu. Założony w 2004 roku zespół Daniel Abreu Company jest uważany za jeden z najbardziej uznanych na scenie hiszpańskiej. Choreografie Daniela Abreu charakteryzują się prostym językiem wykonawczym, siłą i osobowością tancerzy, sugestywnymi pejzażami wynikającymi z konstrukcji wspaniałych onirycznych i współczesnych obrazów oraz wrażliwym doświadczeniem dźwiękowym. Różnorodne interpretacje obrazów scenicznych i charakterystyczne dla każdej pracy poetyckie opowiadanie historii stanowią podstawę każdej z wykonywanych kreacji, zarówno w formacie solowym, jak i grupowym. Zespół Daniela Abreu składa się z tancerzy przywiązanych do leksykonu fizyczności i komunikacji cielesnej. Do tej pory zespół zaprezentował ponad pięćdziesiąt spektakli. Podczas swoich regularnych tournée po Europie, obu Amerykach i Azji zespół odwiedził ponad dwadzieścia krajów. Jego popularność, zarówno wśród publiczności, jak i w prasie specjalistycznej, zaowocowała dalszym wsparciem ze strony wielu instytucji, takich jak Ministerstwo Edukacji, Kultury i Sportu, Instytut Cervantesa czy Gmina Madryt. W 2011 roku zespół Daniela Abreu rozpoczął udział w europejskim programie Modul Dance, prowadzonym przez Mercat de les Flors. Daniel Abreu jest tancerzem i choreografem pochodzącym z Teneryfy, gdzie rozpoczął swoje dociekliwe studia nad ruchem ciała i ekspresją sceniczną. W trakcie studiów artystycznych uzyskał również dyplom z psychologii, co przekłada się na przemyślaną poetycką symbolikę jego choreografii. Jako performer doskonalił swoje umiejętności taneczne w wielu różnych zespołach tanecznych oraz krajowych organizacjach tanecznych i teatralnych, a jako twórca zgromadził bogate doświadczenie w ponad pięćdziesięciu dotychczasowych produkcjach. Spektakle te były wystawiane w wielu krajach, a ich przychylne przyjęcie zarówno przez krytyków, jak i publiczność zaowocowało wieloma nagrodami. Dzięki temu zespół Daniela Abreu od lat jest jednym z najbardziej znanych zespołów na scenie tanecznej. Projekt tego zespołu powstał dopiero w 2004 roku, o czym łatwo zapomnieć, biorąc pod uwagę ogrom kreacji i współpracy, które złożyły się na to, co znamy jako Daniel Abreu Company. W wyniku całej tej twórczej pracy Daniel Abreu był zapraszany do prowadzenia różnych warsztatów i kursów, podczas których dzielił się swoją wizją twórczą i technikami ekspresji ciała. Ponadto nadal ściśle współpracuje przy innych projektach z takimi twórcami, jak Fattoria Vittadini, Zagreb Dance Company, Nomadas Company, Titoyaya Company i Teatr Zawirowania. W 2011 roku znalazł się także w prestiżowym gronie artystów europejskiego programu Modul Dance. Wśród wielu nagród otrzymanych w trakcie swojej bogatej kariery najważniejsze z nich to National Dance Prize 2014 for Creation, przyznana przez Ministerstwo Edukacji, Kultury i Sportu, Nagroda dla Najlepszego Reżysera na Indi-Festival w Santander 2010, Nagroda Jury za Najlepszą Choreografię na XVIII Konkursie Choreograficznym w Madrycie 2005, AISGE dla Wybitnego Tancerza, certyfikat uczestnictwa w American Dance Festival 2005, otrzymany pod patronatem XVIII Konkursu Choreograficznego w Madrycie 2005, oraz wyróżnienie dla Najlepszego Tancerza na IV Konkursie Choreograficznym w Maspalomas, 1999. W 2015 r. otrzymał tytuł „Ulubionego syna” przyznawany przez Radę Miasta Matanza de Acentejo na Teneryfie. Dácil González, tancerka pochodząca z Las Palmas de Gran Canaria, ukończyła wyższe studia taneczne, specjalizując się w Choreografii i Technikach Wykonawczych w Tańcu. Współpracowała m.in. z Company 10 & 10 Danza, Staatstheater Darmstadt, Ai Do Project, La Piel Danza, Teatro Els Visitants Company oraz Arrieritos. Po stworzeniu wspólnie z Gustavo Martínem spektakli A mi no me gusta hablar i Cuando digo una palabra, w 2009 roku założyła zespół LA. Otra Compañía w 2009 roku, wraz z Jesúsem Caramésem i Gustavo Martínem. Od 2009 roku jest członkiem zespołu Daniel Abreu Company. Hugo Portas, pochodzący z Vigo w Galicji, ukończył wydział sceniczny na Northwestern University w Chicago po otrzymaniu stypendium w ramach programu Fundacji Caja Madrid na kształcenie podyplomowe w Stanach Zjednoczonych. Obecnie łączy pracę jako instruktor gry na tubie w Profesjonalnym Konserwatorium Muzycznym w Huesca z grą w orkiestrach, symfoniach, na festiwalach, w zespołach kameralnych oraz w innych projektach edukacyjnych i scenicznych dla osób zainteresowanych poznaniem różnych repertuarów muzycznych i języków. (Orkiestra Symfoniczna Nawarry, Aldeburgh Music Festival, Quimera Brass, Keep in Touch Tuba Project czy Teatr Matarile) Dzięki wpływowi swoich mistrzów – Alfonso Mollá i Manuela Martíneza – oraz zainteresowaniu badaniami naukowymi, obecnie pracuje nad rozprawą doktorską na temat nauczania gry na tubie w Hiszpanii na Uniwersytecie w Oviedo. Irene Cantero jest tancerką, choreografką i projektantką oświetlenia, pochodzącą z Sewilli, a mieszkającą w Madrycie. Ukończyła studia w zakresie projektowania scenicznego na RESAD i tańca w Conservatorio Superior de Danza María de Ávila. W 2016 roku otrzymała stypendium w zakresie badań multidyscyplinarnych na Academia de España w Rzymie (Akademia Hiszpańska), a w 2013 roku stypendium na Impulstanz Festival. Pracowała dla Claudii Faci, De la Purissima, La Tristura, Michela Mana, Pedro Berdäyesa i Juana Carlosa Corazzy. Była asystentką Juana Gómeza Cornejo przy wielu projektach. Od 2011 roku współpracuje z Daniel Abreu Company jako asystent reżysera i projektant oświetlenia. David Benito ukończył studia licencjackie w zakresie historii sztuki i sztuk pięknych w Madrycie. Pracuje w teatrze, zajmuje się fotografią i sztuką. Przez dwa lata pełnił funkcję dyrektora technicznego w teatrze El Canto de la Cabra w Madrycie. Współpracował również jako projektant oświetlenia z wieloma zespołami teatralnymi i tanecznymi, takimi jak Elena Córdoba, La Tristura, Vuelta de Tuerca, Montse Penela, Mónica García... Pracuje jako koordynator techniczny z wieloma zespołami, takimi jak El Canto de la Cabra, Magrinyana, Lengua Blanca, Guindalera, Carlos Marquerie, Carlos Frenández, Daniel Abreu, Sonia Gómez i Angélica Liddell. Dane osobowe i wizerunek uczestnika wydarzenia może być wykorzystywane w celu promocyjnym. Zakup biletu oraz uczestnictwo w wydarzeniach jest jednoznaczne z wyrażeniem zgody na udostępnienie wizerunku na wszelkich materiałach promocyjnych zarejestrowanych w czasie wszystkich wydarzeń Festiwalowych organizowanych przez Fundację Scena Współczesna.