„It won't be like this forever”, czyli „to nie będzie trwać wiecznie” – taki napis widnieje na znaku, który choreograf Moritz Ostruschnjak niesie przez scenę, podczas gdy Daniel Conant wykonuje schuhplattlera przed widownią rozsadzoną zgodnie z nowymi wytycznymi dotyczącymi koronawirusa. Trzydziestominutowe solo „Tanzanweisungen” (Nauczanie tańca) pełne jest autorefleksyjnych oraz ironicznych odniesień, które przeciwstawiają się konkretnej definicji. Ostruschnjak pozostaje wierny eklektycznemu stylowi swoich ostatnich produkcji i pozwala swemu soliście kompletnie bez wysiłku przechodzić od schuhplattlera do grand jeté, od pracy nóg niczym u boksera do breakdance’a, od odniesień do skakania przez skakankę. Wspólnym elementem są tutaj dźwięki: uderzanie, klaskanie, oddychanie, skakanie, odbijanie, które tworzą stały rytm wypełniający przestrzeń. Solista sprawia wrażenie spętanego, aczkolwiek niestrudzony przebija się przez zróżnicowany kanon ruchowy i przyjmuje rozmaite pozy przedstawiające opór, walkę, zwycięstwo, stylizowaną męskość, kulturę młodych, balet klasyczny, tańce towarzyskie czy różne sporty. To wszystko następuje po sobie w szybkim tempie. To absurdalna sekwencja rozbieżnych elementów, które względem siebie stanowią przerysowanie, ironię, zaprzeczenie, a jednocześnie w sposób zabawowy choć nieubłagany prowadzą w kierunku otchłani. Zgodnie z tą myślą spektakl kończy się prowokacyjnym utworem zespołu DAF, „Der Mussolini”, który dosłownie mówi, jak tańczyć: „Tańcz jak Mussolini, tańcz jak Adolf Hitler, tańcz jak Jezus Chrystus”…