Topos melancholii to jeden z najstarszych i najbardziej trwałych motywów w naszej kulturze, który jest niesłychanie żywotny i wywołuje wciąż dalsze echa. To przestrzeń doświadczenia, w której od dawna spotykają się odchodzące i przemijające ciała stare oraz jeszcze niewyraziste, nie w pełni kompletne ciała młode. Zjawisko wymiany i przenikania, emanujące prawdą o życiu zastygłym w bezruchu, jakby na próbę zamierającym, niezmiennie od lat wypełnia wciąż niezwykle świeża, pociągająca i tajemnicza energia. Nasycony stan melancholii nie pozostawia w sobie miejsca na poczucie braku, straty, wyobcowania czy tęsknoty. Jest raczej mechanizmem wspomnienia mnożącym kolejne obrazy tych uczuć, jest „rozpamiętywaniem” w świecie, który nie przestaje się przeobrażać i w którym przemiany zachodzą szybciej niż w ludzkim ciele. Śmierć i Ofelia to spektakl będący jednocześnie rozpaczą przeżywanej chwili i dryfującymi, niewyczerpanymi pragnieniami. Historią o niezidentyfikowanej przestrzeni między „ja” a światem zewnętrznym, na kruchej granicy między obecnością a dezercją, nieprzynależnością do niczego. Jest fascynacją początkiem i końcem, oczekiwaniem na nieuchronne, na „nic, które boli”, które wynika z fizycznego doświadczenia własnego ciała. Choreografia: Michał Przybyła Kreacja i wykonanie: Karolina Kroczak, Elwira Piorun Muzyka: Przemek Degórski Wideo: Mateusz Uszy Knop Grafika: Katarzyna Zakrzewska