Teatr Polonia został stworzony w dawnym Kinie Polonia. Było to pierwsze kino otwarte w powojennej Warszawie. Tu wyświetlane były takie filmy jak „Skarb” i „ Zakazane piosenki”. W pierwszych latach XXI w. budynek kina stał nieużywany i praktycznie popadł w ruinę. Jesienią 2004 r. firma MAX-FILM wystawiła salę widowiskową kina (hole oraz wejście jest do dziś własnością miasta Warszawy) do sprzedaży w formie przetargu. 21.01.2005 r. Krystyna Janda i Edward Kłosiński kupili salę dawnego kina, a w listopadzie 2005 r. przekazali ją notarialnie w użytkowanie Fundacji. Zawarli także umowy najmu pozostałych przestrzeni: holu i wejścia, bez których sala nie mogłaby funkcjonować, i przystąpili do remontu.

W październiku 2005 r. zaczęła funkcjonować Mała Scena Teatru Polonia – „Fioletowe Pończochy”. Nazwa została zapożyczona od dziewiętnastowiecznego ruchu feministycznego działającego we Francji. Scena została nazwana tak w konsekwencji sformułowania założeń artystycznych nowego Teatru: miał on zajmować się głównie kobietami i tematami z nimi związanymi, miał zajmować się tekstami dla kobiet i o kobietach.

29.10.2005 r. odbyła się pierwsza premiera Teatru Polonia – „Stefcia Ćwiek w szponach życia” Dubrawki Ugrešić, a w miesiąc później (12 listopada 2005 r.), druga – „Ucho gardło, nóż” – monodram w wykonaniu Krystyny Jandy według książki Vedrany Rudan pod tym samym tytułem. W tym czasie na Dużej Scenie Teatru trwał remont.

3 grudnia 2006 r. premierą „Trzech sióstr” A. Czechowa zainaugurowana została działalność Dużej Sceny Teatru Polonia. Drugą premierą były „Szczęśliwe dni” Samuela Becketta (12 stycznia 2007 r.). Pierwsze lata działalności Teatru Polonia to ogromy sukces zarówno artystyczny, jak i frekwencyjny. Do końca 2007 r. Teatr dał 20 premier, z których niemal połowa do dziś pozostaje w repertuarze.

W 2007 r. powstała idea grania latem, w miesiące wakacyjne, dla ludzi, na ulicy, za darmo. I tak, 21 czerwca 2007 r. odbył się pierwszy spektakl na Placu Konstytucji: „Lament na Placu Konstytucji” Krzysztofa Bizio i był grany tego roku 37 razy. Podczas kolejnych lat powstawały nowe premiery przeznaczane dla tego teatru ulicznego, miejskiego i do dziś każdego roku latem w plenerze odbywają się spektakle. Ostatnio i na Placu Konstytucji, i na ulicy Grójeckiej 65 przed Och-Teatrem. Liczba przedstawień zależy od ilości pieniędzy, jakie uda się Fundacji zdobyć na ten cel, ale jest to od 40 do 70 spektakli, gromadzących około 10-15 tysięcy widzów każdego roku.

5 stycznia 2008 r. zmarł Edward Kłosiński, który do końca budował i wyposażał teatr, uczestniczył w pracach artystycznych, robiąc miedzy innymi światła do wielu przedstawień oraz współzarządzał Fundacją. Po Jego śmierci, w zarządzie Fundacji zasiada Krystyna Janda i Maria Seweryn. Zmieniła się też częściowo Rada Fundacji.

Sukces, rozrastający się repertuar oraz rosnąca liczba widzów, a także niewielka liczba miejsc na widowni (Teatr Polonia liczy 266 miejsc) sprawiły, że Fundacja w 2009 r. wynajęła od przedsiębiorstwa MAX-FILM budynek dawnego Kina Ochota i przystąpiła do remontu zaniedbanego kina.

16 stycznia 2010 r. nastąpiło otwarcie Och-Teatru z 447. miejscami na widowni. Scena zaczęła „życie” premierą „Wassy Żeleznowej” Gorkiego. Od tego momentu teatr zaczął grać regularnie, przejmując część repertuaru od Teatru Polonia oraz tworząc własny, kierunkując tę scenę także na scenę muzyczną.

Wiosną 2011 r. doszło do osłabienia kondycji finansowej Fundacji, spowodowanej zarówno problemami organizacyjnymi, jak i przyczynami zewnętrznymi. Zarząd Fundacji zarządził reorganizację działania obu teatrów – począwszy od zmiany koncepcji repertuarowej scen, po zmiany formalne i organizacyjne. Po 18 miesiącach kryzysu Fundacja stanęła na nowo na nogi. Sprofilowano wszystkie sceny. Teatr Polonia ze sceną Fioletowe Pończochy podejmuje w tej chwili tematy trudniejsze, Och-Teatr został przeznaczony do grania repertuaru lżejszego, choć te profile scen nie są sztywne.

Latem roku 2013 został przeprowadzony dalszy remont budynku Och-Teatru, a 21.09 premierą spektaklu „Pierwsza Dama” w reż. Grzegorza Warchoła zainaugurowana została nowa scena, Och-Cafe Teatr, mieszcząca się w kawiarni i obszernych holach teatru, z planami grania odmiennego od pozostałych scen repertuaru – poruszającego problemy aktualne, społeczne. Nowa scena zakłada także inne relacje z widzami, bardziej interaktywne.