Spektakl „Jekyll/Hyde“ to rodzaj one-man show. Skonstruowany jest jako występ różnych osobowości w jednym ciele. Aktor Krzysztof Globisz zagra dziewięć postaci. Główni bohaterowie to doktor Henry Jekyll i mister Edward Hyde: pozostałe osobowości to wariacje psychiczne tych dwóch głównych postaci. Dodatkowe postacie występujące w spektaklu są w formie filmu rysunkowego, jako rodzaj mrocznej animacji filmowej. „Jekyll/Hyde“ to dialog jednego człowieka ze swoją psychiką, ze swoimi sobowtórami, ale również z widownią, która jest aktywną i integralną częścią spektaklu, niesprawiedliwym sędzią tej próby poznania samego siebie. To również spotkanie ze współczesną technologią filmową, dialogiem z ekranem. To eksperyment teatralno-filmowy, jakiego w Polsce do tej pory nie zrealizowano. Historia Henryka Jekylla i Edwarda Hyde'a, z której płyną uniwersalne wnioski na temat natury ludzkiej, pozornie tylko jest historią o metamorfozie człowieka w potwora. „Udaje” zaledwie nowelę z pogranicza fantastyki i grozy. Mimo całego naturalizmu, przekonujących szczegółów i precyzyjnej intrygi jest raczej podobna do nasyconej symbolami baśni kierującej nas w stronę biblijnej opowieści o zerwaniu zakazanego owocu. Przekleństwo ludzkości polega na tym, że dwie sprzeczne natury są ze sobą na wieki złączone, że w otchłani dręczonego sumienia muszą toczyć tragiczną, nie kończącą się walkę. Ale być może nie tylko człowiek jest winien takiego stanu rzeczy, może Bóg także ponosi część odpowiedzialności? Chemiczne doświadczenia Jekylla to tylko pewna maska: to nieprawda, że trzeba się uciekać aż do skomplikowanych, laboratoryjnych metod, aby dotrzeć do istoty zła. Człowiek nie musi doznawać metamorfozy ani zmieniać fizycznej postaci, bo zło istnieje w nim od momentu jego narodzin, tylko on nie chce tego przyjąć do wiadomości. Złe impulsy przynależą do naszej normalności, ponieważ człowiek nigdy nie jest wyłącznie zły czy wyłącznie dobry; dobro i zło są w nim wymieszane: altruizm i egoizm, tworzenie i niszczenie, eros i tanatos. Tekst został napisany specjalnie dla aktora Krzysztofa Globisza. Nie jest to adaptacja powieści R.L. Stevensona, lecz oryginalny tekst autora włosko-polskiego pochodzenia. Żeby stworzyć o tym skomplikowanym temacie spektakl dla jednego aktora (z udziałem drugiej aktorki w wieku 6 lat w ostatniej scenie), trzeba zbudować go na podstawie trzech zasad. Pierwsza to analiza zwielokrotnionej osobowości. Druga to zaburzenie chronologii. Trzecia to prowadzenie historii jako zagadki, jako kryminału, w którym kolejne informacje budują napięcie i prowadzą do wyjaśnienia. Montaż dramaturgiczny przedstawienia przypomina pierwsze scenariusze i filmy Quentina Tarantino.