Jest to rzecz o relacji mężczyzny i kobiety, w marszu ku śmierci, którą sami wybrali. Dusze ich po śmierci ujrzą znów dawny biedny pokoik, służący im za całe domostwo. Trzynaście metrów kwadratowych szczęścia i nieszczęścia, naznaczonych przez ducha zniszczenia w ciągu jednej nocy. Kto im kazał umierać? Lub - co? I po co? W opowiadaniu Mishimy Yukio "Umiłowanie ojczyzny" rzecz wydaje się jasna: to ideały polityczne i kodeks moralny nakazują wybierać zawsze śmierć zamiast pohańbienia, a wybór ten JEST piękny. Miłość i śmierć obcują w jednym łożu boskiej namiętności i wchodzą - zespolone - w wieczność. Tak wybierający, doznają samoubóstwienia. W to chcą wierzyć, tak zdaje się wierzyć sam Mishima. Mishima śmierć wyidealizował, mimo drastyczności harakiri (seppuku), uczynił ją wzniosłym przedmiotem pożądania. Mishima uważał, własnie to opowiadanie jest najdoskonalszym jego dziełem literackim i zawiera wszystko, co najwazniejsze. Czym jest relacja małżeńska w ostatecznym "umiłowaniu" Sprawy? Jaki jest jej sens, a jaki bezsens? W naszym ćwiczeniu, w naszym wydarzeniu teatralnym, próbujemy w kilkunastu migawkach zawrzeć wizerunki nieszczęsnej pary, zmierzającej ku chwili "zero", a także patrzących na nią już z perspektywy grobu. Okazją do wizyty duchów w skromnym pokoiku życia są Zaduszki japońskie - Obon.