Spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Chcieliśmy, aby nasz spektakl, obok zasadniczej funkcji spektaklu dyplomowego - prezentacji młodych adeptów sztuki aktorskiej, miał też charakter jakiejś wypowiedzi pokoleniowej na temat coraz bardziej otaczającej nas rzeczywistości. Poruszeni tematem uchodźców zaczęliśmy od Parawanów Geneta, ale rzeczywistość (i to nie tylko w tym obszarze) tak przyśpieszyła, że dziś już chyba nie sposób za nią nadążyć. Okazuje się paradoksalnie, że to co najbardziej trwałe i niezmienne, to problemy dotyczące spraw leżących najbliżej nas. Spraw, na które, jak się wydaje, powinniśmy mieć wpływ największy: konsekwencja w realizacji naszych młodzieńczych marzeń i planów, w doskonaleniu się w trudnej sztuce bycia człowiekiem, wreszcie osiągnięcie maksimum rozwoju własnego ja, maksimum szczęścia, bez pogwałcenia prawa do rozwoju i szczęścia innych. Można powiedzieć - temat stary jak świat i jak świat nieobejmowalny. Czy naprawdę mimo doświadczenia poprzedników zapisanego w naukowych dysertacjach, w rozmaitych podręcznikach i poradnikach, w wielkiej literaturze wreszcie, nie jesteśmy w stanie przerwać tego zamkniętego kręgu rozczarowań? Czy rzeczywiście w każdą matrycę procesu samorozwoju wdrukowana jest konieczności kompromisów i ran zadawanych sobie i innym? Czy Płatonow to naprawdę nieuleczalna choroba? Jednak Płatonow?