rządzą światem. Jednak w satyrycznym dramacie Young Jean Lee, który swą premierę na Broadway’u miał w 2018 roku, żaden z nich nie wydaje się wygrywać. „Biali heteroseksualni mężczyźni” to nawiązujące do najlepszej tradycji dramatu amerykańskiego gorzkie, przewrotne, ale i nieodparcie zabawne aktualne studium męskiej tożsamości, które stanowi mocną krytykę psychologii białych mężczyzn XXI wieku. Koreańsko-amerykańska dramatopisarka, której twórczość rozkoszuje się wywrotowymi wiwisekcjami społecznych paradygmatów, ze współczuciem bada tożsamość białego mężczyzny w sposób, który jest równie zabawny, co odkrywczy. Podczas świąt Bożego Narodzenia trzej bracia wracają do rodzinnego domu na Środkowym Zachodzie Stanów Zjednoczonych, aby dotrzymać towarzystwa owdowiałemu ojcu, Edowi. Drew jest powieściopisarzem aktualnie bez powieści ani dziewczyny. Jake jest odnoszącym sukcesy bankierem i jednocześnie samozwańczym samcem Alfa, albo po prostu, palantem. Matt, teraz po czterdziestce, jest niegdyś błyskotliwym absolwentem Harvardu, który stracił swój blask i teraz zdaje się być już tylko cieniem dawnego siebie. Przeniósł się z powrotem do rodzinnego domu ich owdowiałego ojca, Eda, gdzie wszyscy bracia zbierają się na Boże Narodzenie. W niewyszukanej estetycznie przestrzeni salonu klasy średniej, ozdobionej oprawionymi w ramki zdjęciami rodzinnymi i tarczami do gry w rzutki, rodzeństwo powraca do sprośnych figli i bójek z młodości. Przywołują miłe wspomnienia z dzieciństwa – Matt został uznany bohaterem za poprawne politycznie przerobienie tekstu piosenki „Oklahoma!”, kiedy jego szkoła wystawiła w pełni białą wersję musicalu. Ale kiedy ten niegdyś faworyzowany młodzieniec zaczyna nagle płakać przy wigilijnym stole, staje się centrum zainteresowania zdezorientowanej rodziny. W swojej znakomitej sztuce Young Jean Lee zastanawia się, co to znaczy być dziś odnoszącym sukcesy białym heteroseksualnym mężczyzną. Czy jest to stabilność finansowa? Czy to jasność umysłu? A może po prostu wiara w to, że wszystko powinno iść po twojej myśli? Cokolwiek to jest, desperackie poszukiwanie zrozumienia, w którym uczestniczymy wspólnie z bohaterami sztuki sugeruje, że dla tych, którzy są uprzywilejowani od urodzenia, „bycie użytecznym” w życiu jest niewiarygodnym, dziwacznym i niespełnionym zazwyczaj pragnieniem. Young Jean Lee spogląda z zewnątrz na archetypiczną narrację sztuki o ojcu i synach, rzucając nowe światło na historię, którą, jak nam się wydaje, znamy aż za dobrze. A może również i my, nieuchronnie, jesteśmy częścią tej historii? „Sztuka Lee jest zabawna, wnikliwa, często zaskakująco łagodna i odświeżająco zniuansowana” ★★★★ Evening Standard „Absorbująca i dogłębnie przezabawne”★★★★ The Times „Przezabawna i dociekliwa” ★★★★ ArtsDesk „Pomysłowa, prowokacyjna i zabawna” ★★★★ The Independent „Ta roześmiana do rozpuku produkcja… z pewnością wywoła uśmiech na twarzy każdego”★★★★ The Reviews Hub „Intrygujące spojrzenie na męską więź. Równie przejmujące, co prowokujące. I nieodparcie śmieszne” ★★★★ Boyz Magazine