Hrabina Batory

Najnowszy spektakl Jolanty Janiczak i Wiktora Rubina wieńczy ich głośny tryptyk o kobietach uwikłanych w historię. Podobnie, jak w przypadku dwóch wcześniejszych przedstawień, również powstałych w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, Joannie Szalonej; Królowej i Carycy Katarzynie, tutaj także na pierwszym planie znajduje się gra między cielesnością i językiem a mechanizmami sterującymi narracjami o przeszłości.

Historyczna Elżbieta Batory, siostrzenica króla Polski, Stefana Batorego, zwana była „wampirem z Siedmiogrodu” i cieszyła się wątpliwą sławą seryjnej morderczyni. Wszystko dlatego, że nie mogąc pogodzić się z przemijaniem, starała się za wszelką cenę zachować blaknącą urodę i witalność. Pomóc jej w tym miała krew dziewic, które podobno bezlitośnie zabijała na swoim zamku. Janiczak i Rubina nie interesuje jednak zgłębienie motywacji bohaterki, ani zbudowanie jej wiarygodnego profilu psychologicznego. Przesuwając punkt ciężkości, w stosunku do dwóch poprzednich części tryptyku, z Historii, pisanej przez duże „H” - na codzienną rzeczywistość i jednostkowe zmagania z jej kształtem - obnażają przed widzami kulturowe i społeczne implikacje strachu przed starzeniem się, tutaj doprowadzone do ekstremum.

Twórcy replikują w Hrabinie Batory nie tylko doświadczenie lęku przed przemijaniem, ale i melancholii, wypływającej z zatracenia siebie. A grająca Elżbietę Agnieszka Kwietniewska przekonywująco oddaje skomplikowanie wewnętrzne, rozterki i wahania kobiety, która chciałaby desperacko zatrzymać czas i posiąść go jedynie dla siebie. Niestety, w tym cielesno-językowym, demaskatorskim performansie historycznym, podobnie jak w życiu, czas biegnie nieubłaganie.

W spektaklu występują między innymi Dagna Dywicka jako Anna, Ewelina Gronowska jako Doricza, Joanna Kasperek jako Klara, Agnieszka Kwietniewska jako Elżbieta, Beata Pszeniczna jako Ilona, Bogna Żłobińska jako Śnieżka.

Czas trwania: 90 minut