Swietłana Aleksijewicz w swojej książce oddała głos kobietom, które doświadczyły okrucieństwa wojny. Ich historie są pełne smutku, bólu, wzruszeń, stawiają pytania o istotę zła, poświęcenia, ale także miłości. Krzysztof Popiołek, reżyser spektaklu, pragnie pokazać na scenie przede wszystkim autentyzm przeżyć i ekstremalnych doświadczeń: "Co dzieje się z twarzą człowieka, który wspomina? Coś niesamowitego. Na oczach wyświetla się film, człowiek błądzi wzrokiem, podąża za widmami, nasłuchuje odgłosów, które mogłyby przecież zabrzmieć. Dlaczego nie? To wielkie szczęście, móc zaglądać wtedy ludziom w twarze. Wiedzieć, że nie ma się dostępu do wszystkiego, że część jest tylko tam, w nich, nie dla nas. Intymny proces, z którym się skrywają. Babcia opowiada o swoim dzieciństwie – nie mam do niego dostępu, ale mógłbym godzinami siedzieć i patrzeć, jak prowadzi przede mną swoje ciało i sadza je nad jeziorem. Jak zatapia najpierw stopy, łydki, biodra, brodę. Wszystko znajduje się gdzie indziej, jakby pod wodą. Wchodzi tam cała. Ostatnie zatapia oczy. Jeszcze długo potem jej włosy falują. A może wcale tam nie wchodzi. Może tylko siedzi i coś w niej płacze, coś wyje, coś tęskni za nią. Coś ją woła. I dobrze wiem, że naiwną rzeczą byłoby sądzić, że chce się pamiętać wszystko. Nieraz wchodzi do jeziora po czubek głowy, żeby nie pamiętać. I w tych chwilach walczy, strasznie walczy, o dobrą pamięć, tak jak walczy się o dobrą starość i pragnie się dobrej śmierci. Jak ona wtedy walczy."