Jest rok 1911. Marii przyznano drugą Nagrodę Nobla – za wydzielenie czystego radu. W tym samym czasie wybucha wielki skandal związany z upublicznieniem przez paryską prasę informacji o jej romansie z naukowcem Paulem Langvinem. Oburzeni tym faktem paryżanie gromadzą się pod domem noblistki, obrzucając ją obelgami i wybijając szyby w oknach. Z Komitetu Noblowskiego Maria otrzymuje list z prośbą, by w związku z zaistniałą sytuacją zrezygnowała z udziału w ceremonii wręczenia nagrody. W takiej atmosferze zastajemy bohaterkę: pogrążoną w depresji, samotną, a jednocześnie dumną i w pełni świadomą swojej wartości. Poświęcenie pracy zostawia wyraźne ślady na jej zdrowiu. Wyniszczająca anemia, powodowana chorobą popromienną, wysysa z niej resztki sił. Maria, leżąc w łóżku, za zaciągniętymi kotarami, wraca wspomnieniami do minionych etapów swojego życia.