Tragedia sferyczna w trzech aktach wg Kurki wodnej, Gyubala Wahazara, Szewców, Matki, W małym dworku Stanisława Ignacego Witkiewicza. W naszych oczach pęka ostatnie ogniwo końcowego kręgu współczesnej kultury i – być może – społecznych form życia... nie o to chodzi, że ten klasyczny ciemnogród zapadnie się wreszcie w nicość – nie warto tego żałować... ale upokarza nieznośnie świadomość, że jest się tylko bezradnym atomem wobec potwornego tętentu nowej historii. /Stanisław Ignacy Witkiewicz/ Rewolucja w sztuce i sztuka rewolucji to najgorętsze problemy w dramatach Witkacego. Ludzkość tworząca, kochająca, rzucająca się w wir nowych idei, spala się w tych szaleństwach. Być może to sztuka jest jedyną ochroną przed zezwierzęceniem. Być może radykalni artyści starają się wydestylować to co najcenniejsze w człowieku. Być może dziś jesteśmy już tym społeczeństwem owadów z przyszłości, o którym pisał Witkacy w początkach dwudziestego wielu.