Gdyby tak… gdyby tak… Być bliżej chmur, móc więcej, uwierzyć w siebie, bo nikt dotąd w ciebie nie wierzył. Zaryzykować i na moment przystanąć, zastanowić się co dalej. Czy to, co mam, to już wszystko? Czy może jeszcze coś można tu znaleźć? To historia chwili, która zostaje nam dana. Czy coś odmieni? Czy coś za sobą niesie? Rzecz dzieje się na dachu nowoczesnego wieżowca. Nasze bohaterki trafiają tam, ponieważ: 1. ich życie wydaje im się zbyt skomplikowane, 2. pragnęłyby czegoś innego, 3. kogoś innego, 4. być nie taką, jaką się jest. Być bardziej, mocniej, czulej, dotkliwiej… Jeszcze tego nie wiedzą, ale rzeczy, które się wydarzą, pozwolą im pomyśleć raz jeszcze, pomyśleć i zacząć od początku. Wrócić do punktu wyjścia? Opowiedzieć swoją historię. Zapraszamy Państwa, wsiadajcie z nami do tego pociągu, usłyszcie bicie waszych serc i uwierzcie wszystkim bajarkom, gadułom, bajdusiom, klepaczkom, których spotkacie na tej drodze. W spektaklu wykorzystano utwór “Dachy “ Juliana Przybosia oraz wiersz “Straszydło” Małgorzaty Strzałkowskiej.