"Oglądam scenę bombardowania lasu. Nie wiadomo skąd dokładnie wiedziałem już wcześniej jak to wygląda i wiem jakie to uczucie być w bombardowanym lesie. Czuję satysfakcję." Od autorki: Swoją pracę opieram na badaniu tego, czy jest sens mówić o wojnie w obrębie sztuki, a jeśli tak, to jakie treści mogą stać się tworzywem dla sztuki performatywnej. Sprawdzam w jaki sposób używamy pamięci do "pamiętania" o wojnie i jak to się zmienia w pokoleniach. Jaki jest realny wpływ tej pamięci na życie ludzi w Polsce i czy jest to mechanizm który uniwersalizuje się poza Polskę. Czy istnieje możliwe do uzyskania doświadczenie widza które może inaczej uporządkować to co jest zapisane w pokoleniowym przekazie? Jaką zmianę w percepcji minionej wojny uznalibyśmy za korzystną dla współcześnie żyjących? Co byłoby korzystne-dobrze zapomnieć czy uświadomić sobie jak wiele się pamięta? Spektakl powstał w ramach cyklu Komuny Warszawa Przed wojną / Wojna / Po wojnie. Impulsem, który skłonił Komunę Warszawa do zajęcia się wojną, był ciąg ponurych wydarzeń z ostatnich lat: wojna w Ukrainie i Syrii, Brexit, wygrana Trumpa. Coraz częściej pojawia się myśl, że wojna w Europie może przestać być historią. Stąd potrzeba zadania pytań o to: Czy jesteśmy przygotowani do wojny? Czy pamięć o wojnie ułatwia podtrzymanie pokoju? Czy wojna może być sprawiedliwa? Czy polityki historyczne otwierają rany i zbroją społeczeństwa do walki?