Jak wygląda Twoja rodzina? Czy jesteście blisko? Masz rodzeństwo? Jakie było Twoje pierwsze wypowiedziane słowo? Ulubione wspomnienie z dzieciństwa? Czy rodzice czytali Ci bajki na dobranoc? Czuł_ś się zrozumian_? Akceptowan_? Kochan_? Słyszący rodzice nie mogą przewidzieć, że dziecko urodzi się głuche. Od początku doświadczają problemów komunikacyjnych ze swoim dzieckiem. Przeżywają gniew, lęk, poczucie winy, a wreszcie żałobę z powodu utraty dziecka, jakby ze względu na brak wspólnego języka nie mogli stworzyć z dzieckiem więzi. Często nie są przygotowani na inną formę komunikacji, którą umożliwia język migowy. Próbują wyleczyć głuchotę dziecka w nadziei, że dziecko będzie „normalne” lub dostosuje się do słyszących, stwarzając pozory normalności. Wyobrażają sobie, że dziecko dorastając bez znajomości języka polskiego i umiejętności fonicznego mówienia, nie będzie kompletnym człowiekiem. Dla państwa polskiego głuchy również nie jest kompletnym człowiekiem, kompletnym członkiem społeczeństwa. Jest milczącym cudzoziemcem mieszkającym w Polsce. Ma swój język, swoją kulturę, swoją społeczność, które pozostają niewidzialne i niezrozumiałe dla większości. 90% głuchych dzieci ma słyszących rodziców, co oznacza, że 90% głuchych dzieci doświadcza trudności komunikacyjnych ze swoimi najbliższymi. Ja, Daniel – reżyser tego spektaklu – również zaliczam się do tej grupy. Rytuał Miłosny to opowieść o magii, która daje głos i wzmacnia poczucie bycia razem. Chcemy być głośno o naszych doświadczeniach. Chcemy być głośno o naszych relacjach. Chcemy być głośno o naszym języku, o naszej komunikacji, o naszej wspólnocie. Chcemy być głośno o naszej miłości.