Szkolne piekiełko frustracji, marzeń, awansów (zawodowych i tych całkiem prywatnych). Witamy w pokoju nauczycielskim! Z dziennika nauczycielki języka polskiego: 8.00 Dzwonek. Do końca roku szkolnego pozostało 238 dni. 8.15 Nienawidzisz dzieci. 9.37 Nienawidzisz siebie za użycie frazy „Powiedz głośno, niech się cała klasa pośmieje”. 10.30 Jeśli ktoś jeszcze raz nazwie Cię „sorką”, nie ręczysz za siebie…11.30 Długa przerwa – krótka ulga. Czas na szluga. 12.15 Nie planowałaś tego, ale z satysfakcją cedzisz przez zęby: „Wyciągamy karteczki”. Cieszy Cię każda sylaba. 13.45 Jaworski właśnie powiedział do ciebie per „sorko”. Doceniasz wołacz, tylko dlatego powściągasz gniew. 14.50 Czytasz z VIII b „Inwokację”. Na chwilę tracisz nad sobą kontrolę i zatracasz się w rymach i rytmie. Zaczynasz freestyle’ować 13-zgłoskowcem. 16.20 Zostałaś wezwana na dywanik. Tłumaczysz się z użycia słów „dupa”, „kutas” i „suka” podczas lekcji z VIII b. Przebąkujesz coś tam o retorycznej figurze wulgaryzmów, a w nadziei, że poszczujesz przełożonego wielosylabowymi wyrazami, dorzucasz coś o semantyce, kognitywizmie i archaizmie. Na koniec, gdy kornie wycofujesz się z gabinetu, masz ochotę krzyknąć do dyrektora: „żryj gówno!”. Zamiast tego, mówisz „przepraszam” i obiecujesz, że taka sytuacja więcej się nie powtórzy. 18.00 Wywiadówka. Gorzka wisienka na torcie rozczarowań zwanym życiem pedagoga. 18.50 Ojciec jednej z uczennic z VI a raczy Cię żarcikiem: „Ci, którzy nic nie potrafią, uczą, a ci, którzy nie potrafią uczyć, uczą WF-u”. I jakkolwiek Woody Allen miał rację, postanawiasz gnoić córkę Nowaka aż do czerwca. Przez kolejne 237 dni. Zapraszamy na spektakl improwizowany inspirowany życiem ciała pedagogicznego. Wszyscy w szkole byliśmy, prawie wszyscy ją ukończyliśmy, a niektórzy wciąż do niej wracamy – jako rodzice (wtedy to pół biedy) albo jako nauczyciele (najgorzej)... Tego wieczoru zajrzymy do pokoju nauczycielskiego i wejdziemy w szkolne piekiełko frustracji, marzeń, awansów (zawodowych i tych całkiem prywatnych). W końcu nauczyciel też człowiek. Także nie pytaj, komu bije dzwonek, bo nie bije on Tobie.