Muzyka niemiecka drugiej połowy XVIII wieku to wyraźny przełom i początek końca klawikordu.

Jak mówią historycy, to okres burzy i naporu, nowych form organizacji życia muzycznego, innowacji w produkcji instrumentów, zmiany sytuacji socjo-ekonomicznej muzyków oraz koniec baroku. Z kolei ci nieufni periodyzacji w historii muzyki, określają ten czas po prostu jako ciekawy moment dziejowy.

Powstające wówczas dzieła Carla Philippa Emanuela Bacha i jemu współczesnych przez lata określane była jako nieprzystające ani do estetyki barokowej, ani do klasycystycznej. To uproszczenie. Koniec hegemonii jednego języka muzycznego zwykle był początkiem nowego. Jednym ze zwiastunów nowego było stopniowe odchodzenie od klawikordu, a jednym z ostatnich piewców tego instrumentu był właśnie C.P.E. Bach.

W programie usłyszymy muzykę C.P.E. Bacha, G.P. Telemanna i J.F. Kleinknechta, w której pierwsze skrzypce gra klawikord.

Źródło zdjęcia: