Przy pomocy mitycznych tematów i postaci, twórcy spektaklu chcą przyjrzeć się otaczającej nas rzeczywistości i opowiedzieć o współczesnych lękach związanych z konfliktami wojennymi.

Według twórców „kasandry” wojna nigdy się nie kończy. Jest wciąż żywym, być może fundamentalnym elementem europejskiej historii. Przejawem pierwotnej przemocy.

Mityczna ofiara z Ifigenii, złożona w zamian za pomyślne wiatry dla wojsk Agamemnona, ustanawia nowy porządek. Porządek, u podłoża którego leży zabójstwo młodej kobiety. Jaki świat, jaka rzeczywistość społeczna jest w stanie pozwolić na śmierć człowieka w imię wygranej wojny? Co musi się wydarzyć, żeby ludzkie życie stanęło na szali?

W tym samym miejscu, na plaży bez czasu, spotykają się Ifigenia, Parys i Kasandra. Mityczne postaci konfrontowane są z nieustannym medialnym pogłosem obecnych i minionych katastrof. Katastrof, które można tylko śledzić na ekranach, szukając utraconego gniewu i próbując żyć bez lęku w świecie zbudowanym na przemocy.

W scenariuszu, wykorzystano cytaty z tekstów Homera (“Iliada”), Eurypidesa (“Ifigenia w Taurydzie”), Simone Weil („Illiada czyli poemat o sile”), Christy Wolf („Kasandra”) oraz Wojciecha Tochmana (“Jakbyś kamień jadła”).

Z uwagi na techniczne mankamenty dźwiękowe wydarzenie jest udostępnione z napisami.

Źródło zdjęcia: Fot. Marta Ankiersztejn-Wegier