Spektakl inspirowany "Białymi nocami" Dostojewskiego stanowi trójwymiarowy wgląd w przestrzeń Sanatorium Gribojedowa, w której przeplatają się rozmaite narracje, będące sztafażem dla pewnej (a może właśnie wymagającej potwierdzenia) miłości. Kiedy myśli się o porządku palimpsestu w ludzkich historiach, to właśnie przywołuje się rzeczywistość dziwnego sanatorium, gdzie literatura droczy się z tekstami nigdy nienapisanymi, gdzie fikcja jest prawdopodobnie jedną z pensjonariuszek. Spotkanie kochanków jest skazane na tekst, ale jednocześnie próbuje się następstwu skutecznie opierać, próbuje, nucąc, wyzwolić się z okowów operowych prawidłowości. Towarzyszy temu dyskusja o sztuce z Bułhakowem, z duchem Gogola, z samym wreszcie Messerem-Mefisto, który potrafi tworzyć dzieła wybitne.