Gdy będziecie na Placu Zamkowym w Lublinie, rzućcie okiem na jedną z kamienic, gdzie wysoko na gzymsie stoi nagi chłopiec. Razem z nim dach zamieszkują dwa potwory; jeden jest blisko chłopca . Atakuje go , lecz ma zasłonięte oczy. Drugi, ten straszniejszy, na szczęście jest w sporej odległości. W tej samej kamienicy na kuchennym stole siedzi Anioł. Zmartwiony, zamyślony, z pogniecionymi skrzydłami. Mieszka tu przymusowo, kryjąc się za lodówką. Odleci, gdy odzyska aureolę. Ale gdzie ona jest, kot jeden wie. Bo jest i kot. Poeta. Grafoman. W domu są jeszcze Mama, Tata i Agata. Nastoletnia Agata pragnie, by wszyscy byli szczęśliwi, ale nie wie, jak znaleźć receptę. Zadając rodzicom na pozór proste pytania, wprowadza ich w zakłopotanie – bo im prostsze pytanie, tym odpowiedź trudniejsza. W tym samym domu, lecz w innym wymiarze mieszka żydowska dziewczynka Sara. Tak jak Agata ma rodziców – Mame i Tate. Ona też zadaje pytania. Też martwi się za cały świat. Żeby zmienić wymiar, trzeba wsłuchać się w bicie zegara. Bywa, że czas skacze w przód to w tył, bywa, że wymiary się nakładają, a bywa też, że wszystko się zatrzymuje i wtedy wysoko, na dachu, zaczyna się walka. Kamienne potwory ożywają i próbują strącić małego chłopca. Chłopiec walczy dzielnie, ma miecz, tarczę. Jednak sam jest zbyt słaby, by pokonać kamiennych przeciwników . Ale jest jeszcze Anioł, choć bez aureoli. I kot. Kot zawsze widzi więcej.