Przedstawienie "Barbarzyńcy" będzie próbą przeniesienia rzeczywistości XIX-wiecznej rosyjskiej prowincji na współczesny grunt polskiej wsi. Za pośrednictwem tekstu Maksyma Gorkiego spróbujemy skomentować specyfikę i kondycję małej społeczności wiejskiej, z jednej strony ulokowanej z dala od gwaru wielkich miast i cywilizacyjnej karuzeli, z drugiej zaś, funkcjonującej nieopodal nowo powstałej autostrady. Przy akompaniamencie pędzących samochodów, odgrodzeni dźwiękoszczelnymi ekranami, zmarginalizowani i odseparowani, gdzieś poza nawiasem czasu i przestrzeni, zawieszeni w próżni zdarzeń, żyją ludzie marzący o mieście i pracy. Uwikłani w banał plotek, pomówień, donosów, zawiłości, zdrad, miłosnych przepychanek i toczących ich zazdrości, pełni goryczy, wewnętrznie wypaleni i skrajnie znudzeni, żyją z dnia na dzień, w oczekiwaniu na budujących odcinek autostrady, mającego przebiegać nieopodal ich wsi. Wraz z przybyciem inżynierów, nadzorujących budowę, ich monotonna codzienność ulega zaskakującej transformacji. Stacjonujący w posiadłości miejscowej arystokratki inżynierowie stają się swoistym "oczkiem w głowie" mieszkańców wsi. Miejscowi autochtoni za wszelką cenę próbują pozyskać względy przyjezdnych, wyrwać dla siebie kawałek ich uwagi, czy to w nadziei uzyskania korzyści materialnych, czy też zwyczajnych celów zaimponowania sąsiadowi zza miedzy. Panowie inżynierowie na przemian próbują, to oświecać, to edukować miejscowych, to kpią z nich, zabawiając się ich kosztem. Która z grup jawi się jako tytułowi „barbarzyńcy” pozostawiamy do rozstrzygnięcia naszym widzom. Adam Sajnuk