Rosyjska arystokratka Raniewska, wraca z Paryża do prowincjonalnej posiadłości, której istotną część stanowi tytułowy wiśniowy sad. Majątek staje się areną dla wewnętrznego konfliktu bohaterki, która waha się między sprzedażą a utrzymaniem ziem rodzinnych, jednocześnie próbując dokonać rozrachunku z bolesną przeszłością. Sztuka jest obrazem podupadłej arystokracji, która staje w obliczu rozpadu relacji międzyludzkich i dewaluacji panującego systemu. To opowieść o ucieczce przed życiem w świecie, gdzie nikt nie potrafi wziąć odpowiedzialności za swój los, utrwalając fikcję i karmiąc się iluzją. „Wiśniowy sad” oczami reżysera: „dla mnie to opowieść o marnowaniu wspólnego dobra, którym tu symbolicznie jest rodzinny majątek ze starym domem i sadem. Przyglądając się bohaterom Czechowa, zastanawiam się, dlaczego nie potrafimy porozumieć się w ważnych sprawach i podjąć wspólnego działania. Czy nie umiemy dostroić się do „nowych czasów”, zrozumieć, że zmieniający się świat wymaga innych zasad, idei? Czy poszukiwanie osobistego szczęścia i tzw. life style uniemożliwia zaangażowanie się w sprawy dotyczące także innych? Przecież wszyscy chcemy dobra…”