Fred Buscaglione. Twardziel z wąsikiem á la Clark Gable, ironicznym uśmiechem i nieodłączną szklaneczką whisky w dłoni. Gwiazda włoskiej muzyki, twórca łączący w sobie elementy podszytej ironią piosenki aktorskiej z jazzem czasów prohibicji. Jego single Che bambola i Giacomino, sprzedają się w niemal milionowym nakładzie. Nagrywa kolejne płyty, koncertuje we Włoszech i za granicą, debiutuje w telewizji i w filmie. Kilka dni przed tragiczną, zdecydowanie przedwczesną śmiercią w wypadku samochodowym piosenkarz wzdycha w wywiadzie, że jest zmęczony swoją błyskawiczną karierą i stworzoną przez siebie postacią Americano. Chce stać się na powrót Ferdinandem Buscaglione. Ale już nie zdąży. Bum! Koniec świata. A gdyby zestawić jego postać z naszym „końcem świata”? Lekki uśmiech i wspaniała, jazzująca muzyka Wiecznego Miasta może okazać się zbawczym kolorem w panującym dookoła szaleństwie.