W najmniejszym stopniu nie zależało nam na lokowaniu historii Wujaszka Wani w jakimkolwiek czasie. Skoro – między innymi – dlatego wciąż sięga się po utwory Czechowa, że są uniwersalne i ponadczasowe, to dajmy im takim być. Kluczem dla tego przedstawienia jest właśnie czas, który dla człowieka nie może zniknąć bez śladu. Na przykład dla Wojnickiego, najważniejszy jest czas przeszły. Iwan układa i wartościuje czas przeszły, narzucając swoje postrzeganie rzeczywistości innym. Bohaterowie Czechowa nie rozumieją teraźniejszości, nie dlatego, że jest dla nich „za szybka” ale dlatego, że jest nowa. Nie oswojona, a stworzony przez nich ideał rzeczywistości jest oparty na przeszłości. Pracę nad przedstawieniem zacząłem od postawienia takiej tezy: czas należy do duchowej kategorii człowieka. Czas, który przeżyliśmy odkłada się w naszej duszy jako warstwa doświadczeń. W związku z tym on oddziałowuje na nas w sposób bardziej rzeczywisty, niż to co dzieje się teraz. To dla mnie było kluczem. Stąd w tym przedstawieniu tak wiele pauz i zawieszeń, które jednak nie pociągają za sobą popadania w sentymentalizm. Choć z sentymentem traktujemy rytuały, których zawsze pełno u Czechowa.