„... świeżość, młodość, namiętność, wesołość, łzy wylane w milczeniu, miłość, która daje radość i każe cierpieć.” – pisał Puccini o temacie idealnym dla opery, który znalazł w powieści Murgera „Sceny z życia cyganerii”, bliskiej mu przez doświadczenia kilku własnych studencko-artystycznych lat w mediolańskim konserwatorium. Wytrawny duet: Giacosa i Illica wyczarował z tego materiału, nie bez ingerencji samego kompozytora, znakomite libretto. Ten zaś narzucił opowieści o życiu paryskiej bohemy doskonale przylegającą do sytuacji melodyjną frazę, wykazując się mistrzostwem w budowaniu nastroju, budzeniu tęsknot, wzruszaniu. Mieszkańcy ubogiej mansardy porzucą wkrótce artystowskie przestrzenie, wkroczą w życie, gdzie żądzą inne prawa. Na razie jednak przeżywają pierwszą miłość, pierwsze związane z nią komplikacje i pierwsze w ich życiu nieszczęście - śmierć, która zapowiada koniec pięknej zabawy, koniec beztroski, pożegnanie z młodością. Ale o tym jeszcze nie rozmyślajmy, o tym zapomnijmy poddając się radosnemu nastrojowi walca Musetty, albo słuchając wabienia głównej bohaterki „Si, mi chiamano Mimi” (Tak, nazywają mnie Mimi”) i śmiałego uwodzenia Rodolfa „Che gelida manina” („Ta rączka taka zimna”). Tak będzie lepiej.