W świetle otaczającej nas kultury masowej „Calineczka” reprezentuje sztukę „trudną”. Sztukę, do której widz przed obejrzeniem musi się przygotować, w czasie której musi myśleć. W tym przedstawieniu na nowo odkrywamy główną bohaterkę i jej przygody. Calineczka nie jest miniaturową osóbką, nie śpi w skorupie orzecha i nie pływa w talerzu. Jest zwykłą dziewczynką, niezauważaną przez zagonionych codziennym życiem rodziców. Ucieczka do bajki wydaje jej się najlepszym wyjściem. Okazuje się jednak, że życie w ułudzie nie jest takie proste jakby się wydawało. Nawet w świecie, który powinien być wedle naszych wyobrażeń idealny, wdziera się komformizm, obłuda i zwykła zawiść. Tak jak w życiu jest tam też miejsce na proste i prawdziwe odruchy. Na miłość, czytanie bajek, przebywanie we wzajemnym towarzystwie i czerpanie z tego przyjemności. Bajki bardzo często są jak narkotyk, można się w nim zatracić, zagubić i jeśli w porę się nie zorientujemy, że to tylko bajka, niewidzialna brama może się zamknąć, możemy nie wrócić z tego nierealnego świata.