Edward II w spojrzeniu Christophera Marlowe’a jest władcą, dla którego sposobem panowania staje się prowokacja: szafuje majątkiem królestwa, eksponuje swój homoseksualizm, a mówiąc otwarcie o własnym ateizmie, szydzi z hipokryzji dworu. Za odwagę odsłonięcia prawdziwej ludzkiej twarzy zapłaci życiem. Zniszczy go społeczeństwo, połączone więzami nienawiści i zmową nietolerancji. Edward II stworzy swoisty „teatr”, w którym poddani przestają chcieć uczestniczyć, ponieważ odkrywa trudną do przyjęcia prawdę o ich kondycji, nie pomijając samego siebie. Marlowe przy pomocy metafory aktora-człowieka odsłania świat graczy, w którym poziom gry wyznacza hipokryzja. Wielki prowokator nie przypadkiem zostanie bohaterem dramatu na wskroś współczesnego: świadomość tragiczna staje się tutaj świadomością egzystencji. Edward II w obliczu śmierci jest gotów zaświadczyć własnym życiem. Poprzez akt odsłonięcia prawdy uwalnia człowiecze piękno. W grze powoduje nim namiętność, ale i pasja, która nie pozwoli się wycofać, i pomimo że partnerzy wytrącają mu wszystkie karty, jako jedyny uczciwie gra do końca. Co dla współczesnego człowieka może być stawką w tej grze?