Ibsen napisał Wroga ludu w roku 1882, ale odsłonięte w nim bezduszne mechanizmy pozostają przerażająco aktualne AD 2015. Małe, uzdrowiskowe miasteczko w południowej Norwegii staje się w interpretacji Jana Klaty miejscem rządzącym się bardzo specyficznymi zasadami. Jak mówi o mieszkańcach burmistrz Peter Stockmann: „Ludzie najlepiej czują się ze starymi, dobrymi ideami, które już sobie przyswoili”. Przyzwyczajenia i niechęć do zmian ścierają się w nim z poczuciem zagrożenia, któremu należy zapobiec. Badania doktora Tomasa Stockmanna ujawniające nieprawidłowe położenie wodociągu i regularne zatruwanie wody kąpieliska mają potencjał rewolucyjny, godzą jednak w interesy władz miasta, a impas sytuacji potęguje bliskie pokrewieństwo między uzdrowiskowym lekarzem a burmistrzem. Jak rozłożą się sympatie mieszkańców miasteczka? A przede wszystkim od czego to zależy? „Mocnym akcentem jest w tym kontekście monolog dr. Stockmanna (świetny Juliusz Chrząstowski), który niepostrzeżenie zmienia się w dialog z widzami o krakowskim smogu, uchodźcach, polskim chamie. Zniwelowana zostaje granica między sceną a widownią, każdy staje przed trudnymi pytaniami, na które musi znaleźć odpowiedź”– relacjonuje Łukasz Gazur w Dzienniku Polskim. Wszystko tutaj: scenografia, choreografia, dramaturgia i muzyka, za które odpowiedzialni są: Justyna Łagowska, Maćko Prusak, Michał Buszewicz i Robert Piernikowski, współgra. Współgrają aktorzy, którzy tworzą mocny zespół w tym spektaklu. Oglądamy też znakomity debiut w Starym Teatrze młodziutkiej Moniki Frajczyk, jeszcze studentki PWST w Krakowie. Z charyzmą, ciekawą osobowością sceniczną wnosi na scenę coś unikalnego.