„Hamlet to sieć pajęcza, jego centrum to Elsynor, środowisko obce, dalekie od cywilizowanego świata, na które książę desperacko próbuje nanieść znaczenia. William Shakespeare prowadzi swój utwór wątpiąc w sens odwetu. Czym jednak może być zemsta, gdy sprawcza moc Hamleta-Ducha przestaje działać?” – pytają twórcy. „Krzysztof Garbaczewski błyskotliwie godzi przeciwieństwa: wierność tekstowi i jego odrzucenie, wiarę w dramat i przekonanie o jego anachronizmie, reżyserską wirtuozerię i sceniczną anarchię. Żaden polski reżyser nie ma tak imponującej wyobraźni wizualnej – Hamlet ze scenografią Aleksandry Wasilkowskiej to kolejny dowód. Nad sceną wisi wielkie lustro-ekran przypominające rozetę – kręci się wokół własnej osi i rzuca świetlne rozbłyski. Spektakl rozszczepia Hamleta jak pryzmat. Z patetycznego «być albo nie być» Cecko robi otwarte «być, albo nie: być może». Dlatego kolejne sceny tworzą różne warianty pomysłu na Hamleta, osobne gęste światy – raczej sąsiadujące ze sobą niż wynikające jeden z drugiego”.