Pierwszą rzeczą, jaką dżuma przyniosła naszym współobywatelom, było wygnanie” – pisał Camus w opublikowanej w 1947 roku „Dżumie”. Ponad 70 lat później izolując się w domach podczas pandemii COVID-19i sięgając niemal odruchowo po jego powieść, dobrze rozumieliśmy, co miał na myśli. Zostaliśmy odcięci od bliskich i przyjaciół, przestaliśmy chodzić do pracy. Koronawirus, jak twierdzi politolog Ivan Krastev, wymazał też nasze „doświadczenie życia osobistego” wzmacniając poczucie kruchości, blokując możliwość planowania przyszłości. „Dżuma” dokumentuje rozwój epidemii w Oranie, we francuskiej Algierii w latach 40. XX wieku, ale prawdziwy temat powieści Camusa leży poza konkretnym miejscem i czasem – odnosi się do każdej infekcji, która może ogarnąć społeczeństwo: choroby takiej, jak COVID-19, ale też niebezpiecznej ideologii czy populizmu, którymi możemy się zakazić. „W końcu w Europie są dzisiaj różne rodzaje zarazy” – zauważa dramaturg Neil Bartlett.