Władza ludowa dbała nie tylko o rozwój ideowy, ale również kulturalno-oświatowy wszystkich obywateli. Do lokalnych kolektywów robotniczo-chłopskich co rusz trafiały więc dyrektywy obligujące miejscowy aktyw partyjny do zorganizowania – oczywiście poprawnych politycznie – wydarzeń kulturalnych. I tak aktywiści spółdzielni w Głuchej Dolnej postanowili się „odświeżyć kulturowo”, przygotowując przedstawienie. Przypadek sprawił, że wybór padł na „Hamleta”. Reżyserem wybrany został wiejski nauczyciel, który tak rozdał szekspirowskie role, że charaktery wykonawców niebezpiecznie nałożyły się na charaktery postaci. Sekretarz organizacji partyjnej Bukara, lokalny satrapa i oszust został Klaudiuszem, a jego zausznik, szara eminencja we wsi ma zagrać role Poloniusza. Hamletem natomiast zostaje Joca, młody chłopak, którego ojciec padł ofiarą fałszywych oskarżeń ze strony partyjnych kacyków. Ta „teatralna” walka o dobre imię ojca staje się głęboką metaforą walki z hipokryzja i ideowym zakłamaniem o prawo i prawdę.