Przemysław Bluszcz
490 oddanych głosów
Data urodzenia:
13-03-1970 (51 lat)
Polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny.
O podjęciu decyzji o zostaniu aktorem miały wpływ warsztaty teatralne w Miejskim Domu Kultury w Radomsku. W 1995 roku po raz pierwszy wystąpił na profesjonalnej scenie w Centrum Sztuki przy Teatrze Dramatycznym w Legnicy w roli Atosa w przedstawieniu Aleksandra Dumasa "Trzej muszkieterowie" oraz komedii szekspirowskiej "Jak wam się podoba" jako Książę wygnany/Fryderyk. Po ukończeniu Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu, w 1996 roku grał w Teatrze Osobowym we Wrocławiu. Jednak potem na stałe związał się z Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy, gdzie odnosił sukcesy m.in. w spektaklach: Kordian Juliusza Słowackiego jako tytułowy bohater (1999), Hamlet, Książę Danii Williama Szekspira w roli Klaudiusza (2001), Szaweł jako Paweł z Tarsu (2004), Made in Poland w roli Fazi'ego (2004), Otello Williama Szekspira jako tytułowa postać (2006), w "Balladzie o Zakaczawiu" jako Benek Cygan.
W 2001 roku w Zabrzu na I Festiwalu Dramaturgii Współczesnej Rzeczywistość Przedstawiona i na 42. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych otrzymał nagrody za rolę charyzmatycznego watażki Zakaczawia Benka Cygana w Balladzie o Zakaczawiu. Sztuka doczekała się ekranizacji telewizyjnej. W trzech kolejnych sezonach artystycznych (1998/1999, 1999/2000 i 2000/2001) w konkursie Żelaznej Kurtyny został wybrany jako najlepszy aktor.
Od 2009 roku jest aktorem Teatru Ateneum w Warszawie. Występuje w Judaszku jako Porfiry Gołowlew (rola tytułowa) oraz w Mojej Córeczce jako Konduktor, Sąsiad, Żorż, Wierzący. Wcześniej występował także w Mieście jako On.
Jednym z jego największych sukcesów było zdobycie w 2004 roku nagrody za najlepszy debiut aktorski za rolę małomiasteczkowego porywczego, zazdrosnego i ambitnego bandziora Tadka w dramacie "W dół kolorowym wzgórzem" (2004) na XXIX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Film ten otrzymał na festiwalu główną nagrodę Złote Lwy za najlepszą reżyserię. W filmie biograficznym Skazany na bluesa (2005) Jana Kidawy-Błońskiego zagrał autentyczną postać Leszka Martinka, legendarnego menedżera Dżemu.
Przemysław Bluszcz monodramem „Samospalenie” zdobył w 2014 r. główną nagrodę na Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego.
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Ława przysięgłych
Sprawa na pozór wydaje się prosta. Oto sądowa ława przysięgłych, złożona ze zwykłych ludzi od sklepikarki po fryzjera, ma orzec, czy pewien obywatel zamordował swoją narzeczoną czy nie zamordował. Okoliczności wskazują, że raczej nie, i że zrobił to całkiem ktoś inny. Problem w tym, że sąd, dla którego pracuje ława przysięgłych, jest trochę dziwny. Zdaje się oczekiwać, że ława wyda werdykt nie mający się nijak do rzeczywistości, i robi wszystko, żeby tak właśnie się stało. W związku z czym sprawa zaczyna się wikłać i plątać, zmierzając w stronę horroru i absurdu. Ta czarna komedia napisana została w latach 60. przez znanego czeskiego pisarza i dramaturga, ale że była niecenzuralna, bo demaskowała niecne praktyki sądowe czasów komunizmu, miała kłopoty z przebiciem się na deski sceniczne. Tymczasem okazuje się, że zdumiewająco pasuje także do naszych czasów… Polską prapremierę przygotowują rodacy Ivana Klimy, czeski reżyser Jakub Krofta i scenograf Jan Štepanek.
więcej
Szczegóły
Don Juan
O czym jest „Don Juan”, wszyscy mniej więcej wiedzą. O słynnym uwodzicielu, którego imię oznacza w potocznym języku permanentne i nieukojone uganianie się za kobietami w dosyć jednoznacznym celu, jakim jest zaciąganie ich do łóżka. Ten uwodzicielski dunżuanizm nie zna granic, każda kobieta dobra i każda zasługuje na szybki ślub, byle tylko nasz seksmaniak mógł osiągnąć swoje. Gdyby jednak „Don Juan” był tylko o niepowstrzymanej obsesji erotycznej, szkoda byłoby na to Moliera, autora było nie było „Świętoszka”. Bo „Don Juan” jest też o świętoszkowatym świecie otaczającym bohatera, i erotyczne podboje Juana są także skierowane przeciw niemu. Są etyczną i filozoficzną prowokacją, wyzwaniem rzuconym światu klerykalnej hipokryzji ubranej w piękne słowa. Bo może Boga po prostu nie ma, a jedyną prawdą, w jaką warto wierzyć, jest dwa a dwa to cztery? Gdyby jednak wszystko było takie proste… Don Juan zostaje ukarany w końcu za bluźnierstwo, ale czy świat stanie się przez to lepszy?
Spektakl z Tomaszem Schuchardem w głównej roli reżyseruje Mikołaj Grabowski, twórca głośnego „Cesarza” wg Ryszarda Kapuścińskiego w naszym teatrze.
więcej
Szczegóły
Ojciec
Osiemdziesięcioletni André (w tej roli Marian Opania), wydaje się być ciągle w niezłej formie. Jednak niepokój najbliższych budzą coraz częściej pojawiające się u niego kłopoty z pamięcią. Anna (Magdalena Schejbal) stara się zapewnić ojcu możliwie najlepszą opiekę, licząc, że to spowolni postęp choroby. Ale to nie utrata pamięci zdaje się być największym problemem starszego pana. Prawdziwym dramatem jest niepokojące rozpadanie się więzi rodzinnych, zanik wzajemnego zrozumienia, społecznej empatii, szczęścia oraz… zwykłego zdrowego rozsądku. Kto w tych okolicznościach zachowa się uczciwie, a kto będzie wykorzystywał nieszczęście? I czyj świat jest prawdziwszy – chorego ojca czy pozornie zdrowej rodziny?
„Ojciec” to przejmująca tragikomedia napisana przez Floriana Zellera, bodaj najczęściej granego dziś na świecie współczesnego dramatopisarza francuskiego. Spektakl reżyseruje Iwona Kempa, znana między innymi ze znakomitych realizacji sztuk i scenariuszy Ingmara Bergmana.
więcej
Szczegóły
Diabelski młyn
Za wieloznacznym tytułem idzie nieprosta historia dwóch osób. ON – dystyngowany pan w średnim wieku, ONA – tajemnicza, młoda kobieta. Nic o nich nie wiemy, zaczynamy więc od pierwszych minut spektaklu zadawać pytania. Kim są: oddzielnie, dla siebie, w jakim celu się spotkali? Śledzimy grę w „kto jest kim”, w udawanie i szczerość. I ta gra nas intryguje, wciąga.
Wielu mężczyzn i wiele kobiet zna tę historię: żona wyjechała na kilka dni więc ON pakuje się w „przygodę” i pokrętnie tłumaczy swoją niewierność; ONA odgrywa rozmaite role, udaje i nabiera. Po co?
Jednak „po coś”. Finał zaskakuje, wszystkie wątki uzyskują sens, a ICH historie urzeczywistniają się. Odkrywamy skomplikowaną przeszłość bohaterów, konsekwencje, które przychodzi im ponieść, wraz z nimi, doświadczamy swoistego katharsis. A mimo to…
więcej
Szczegóły
Kariera Nikodema Dyzmy
Powieść Tadeusza Dołęgi-Mostowicza „Kariera Nikodema Dyzmy” już w chwili wydania (1932 r.) była owiana aurą skandalu. Odważna i celna satyra na skorumpowane i cyniczne elity polityczne dwudziestolecia międzywojennego miała być odwetem autora na władzach sanacyjnych. Tadeusz Dołęga-Mostowicz, wówczas dziennikarz, krytykował poczynania rządu i marszałka Piłsudskiego. Ponieważ nie reagował na ostrzeżenia, został porwany, pobity i porzucony za miastem.
Wydawało sę, że książka o bezrobotnym urzędniku pocztowym z prowincji będzie jedynie osobistą zemstą za samosąd. Nikt wówczas nie przypuszczał, że opowieść o karierze politycznej prostaka i ignoranta będzie cieszyć się tak wielkim powodzeniem i pozostanie aktualna przez kolejne dekady.
więcej
Szczegóły
Mary Stuart
Maria Stuart była najsłynniejszą Szkotką i najsłynniejszą królową tego dzielnego narodu. Był wiek XVI, trwały wojny między protestancką Anglią i katolicką Szkocją, raz jedni byli górą, raz drudzy. Spisek gonił spisek, zdrada goniła zdradę, królowanie to nie był łatwy zawód. Anglicy w końcu okazali się silniejsi i Maria Stuart poszła pod sąd, a potem pod katowski topór. Stała się jedną z wielkich legend nie tylko swojego kraju, pisano o niej uczone książki i teatralne dramaty.
Sztuka współczesnego niemieckiego dramatopisarza Wolfganga Hildesheimera nie zajmuje się jednak historią; opowiada o jednym epizodzie: ostatnich chwilach Marii S. Nie spodziewajcie się jednak żadnych sentymentalnych lamentów nad nieszczęsną władczynią niesłusznie skazaną na skrócenie o głowę. „Mary Stuart” to poetycka fantazja o strojeniu się na śmierć i wykorzystywaniu tej śmierci przez najbliższe otoczenie królowej. Dramatyczny, ale i groteskowy hymn o odchodzeniu pośród oficjalnych fanfar i małych, prywatnych interesów. Spektakl prowadzą dwie znakomite Agaty: jako reżyserka Agata Duda-Gracz i jako Mary – Agata Kulesza.
więcej
Szczegóły
Księżycowy chłopiec
Na podstawie powieści "Pierrot mon ami" Raymonda Queneau.
Płonie ulica Łez. Najprawdopodobniej ktoś podłożył ogień pod lunapark, prowadzony na obrzeżach Paryża przez dyrektora Pradoneta i jego nieślubną żonę Leonie. Detektywistyczne śledztwo obfituje w sensacyjne tropy, mające swe źródło w przeszłości właścicieli i pracowników parku rozrywki. Jednak pomimo licznych poszlak i motywów kryminalna zagadka może pozostać bez rozwiązania.
Wśród magicznych sztuczek i figli trudno trafić na właściwy ślad i przejrzeć cyrkową iluzję. Najbliżej rozwikłania sensacyjnej zagadki jest Pierrot, pomocnik fakira a później tresera zwierząt. Dziwnym trafem ten niepozorny mężczyzna za każdym razem wpada w sam środek wydarzeń. Czy księżycowy chłopiec odkryje tajemnicę spalonego lunaparku?
więcej
Szczegóły
Siła przyzwyczajenia
Komedia o cyrku, jakim staje się nasze życie, gdy zaczyna nim rządzić chora ambicja używająca najszlachetniejszych niekiedy argumentów. W roli głównej Krzysztof Gosztyła.
Bohaterowie „Siły przyzwyczajenia” to cyrkowcy: Żongler, Błazen, Pogromca i Akrobatka. Oraz Dyrektor, który całym tym cyrkiem rządzi. Cyrk jest niewielki, prowincjonalny, jego widownia też nie bywa za duża.
Z pozoru jak każdy inny, ten cyrk jest jednak dziwny, nietypowy. Otóż prawdziwą pasją dyrektora Caribaldiego jest codzienne ćwiczenie z artystami – po wykonaniu scenicznej pracy – słynnego kwintetu smyczkowego Franciszka Schuberta „Pstrąg”. Zawodowcy na arenie, amatorzy w muzyce, cyrkowcy starają się sprostać szaleńczym wymaganiom dyrektora wiolonczelisty.
Caribaldi jest tyranem i jednocześnie miłośnikiem piękna; zapatrzony w swoje ideały nie dostrzega upokorzeń ludzi, których zmusza do niechcianych wysiłków. Nie widzi, że bywa w tym wszystkim groteskowo śmieszny.
W roli głównej zobaczycie Państwo Krzysztofa Gosztyłę, który nie tylko gra znakomicie jako aktor, ale i jako… wiolonczelista.
więcej
Szczegóły
Czarodziejska Góra
„Czarodziejska Góra” to jedno z najważniejszych wydarzeń jubileuszu Teatru Syrena, który obchodzi w tym roku 70-lecie działalności.
„Czarodziejska góra” to najsłynniejsza powieść Tomasza Manna, arcydzieło o ogromnym wpływie na światową literaturę i kolejne pokolenia czytelników. Powieść o czasie, dojrzewaniu, chorobie, przemijaniu. Dzieło wieńczące belle époque, wieszczące kataklizmy, które spadły na Europę w XX w.
Wojciech Malajkat, reżyser przedstawienia: „Mówią, że Wielka Wojna stanowiła koniec czasu Czarodziejskiej góry i początek rzeczywistości, w której jednostka stawała się mało znaczącym trybem w ogromnej maszynie - postępu, rozwoju gospodarczego, konsumpcji. Ale także w maszynie wojennej.
Nie zgadzam się z tym, że czas Czarodziejskiej góry przeminął; że współczesność to nie miejsce na rozważania o przemijaniu, moralności i czasie (który kiedyś płynął, a teraz pędzi). Również z tego powodu chciałbym po wielu latach przemyśleń i przygotowań zrealizować na deskach teatru mój wymarzony projekt—inscenizację powieści Tomasza Manna. Dlaczego to robię? Odpowiadając słowami Manna: Najistotniejszym i naturalnym powołaniem człowieka jest jego doskonalenie się.”
więcej
Szczegóły
Samospalenie - 13. OPMW
Przemysław Bluszcz spektaklem „Samospalenie” zdobył w 2014 r główna nagrodę na Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Wspólczesnego. Aktor stworzył nietuzinkową postać byłego ubeka, na którego wspaniała karierę w Służbie, zaskakująco wpłynął akt samospalenia dokonany przez Ryszarda Siwca w czasie Dożynek w 1986 roku. Ten radykalny i ostateczny gest sprzeciwu wobec interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji stał się punktem zwrotnym w karierze i życiu oficera Służb Bezpieczeństwa. Ale mylimy się, jeśli oczekujemy opowieści o człowieku, który zrozumiał swoje błędy i postanowił dokonać odkupienia. Odwrotnie.
Były ubek, dziś, zepchnięty na margines historii, pozbawiony przywilejów i władz, próbuje zrekonstruować swoją drogę, odzyskać ciągłość własnej biografii, zrozumieć i zdefiniować swoją tożsamość. Kim jest lub też kim mógłby być? I nam każę nam na te pytanie odpowiedzieć i dokonać wyboru. Spektakl autorstwa Krzysztofa Szekalskiego tworzy portret człowieka uwikłanego w system i dumnego z tego. Jest to portret nieoczywisty, prowokujący, w którym fikcja i kreacja przeplatają się z rzeczywistymi historycznymi faktami. Portret na wskroś tragiczny.
„Bluszcz niszczy człowieka w Tadeuszu, ale nie przestaje tym człowiekiem być. To dzięki jego grze broni się pomysł fikcyjnego pokrewieństwa. Postać budowana jest stopniowo, w pierwszej scenie pojawia się zaledwie szkic postaci. Tadeusz przynosi teczkę i szklankę z herbatą w metalowym koszyczku z epoki PRL-u, ustawia je na stole i układa. Równiutko, jak od linijki. Długo pozostaje w tym garniturze, który usztywnia nie tylko jego styl bycia, ale przede wszystkim sumienie. Bluszcz zaryzykował, monodram wymaga przecież porozumienia między aktorem i widzem, a Tadeusz w "Samospaleniu" jest bohaterem, od którego publiczność się odwraca. Od jego szyderczego śmiechu, gdy z dumą opowiada o dokonanych przez siebie małych i wielkich podłościach; od jego agresji; od jego bezgranicznego oddania systemowi. Aktor wykłada jednak te karty po mistrzowsku, dlatego oprócz autentycznego wstrętu budzi także współczucie. A przy tym nie jest ani śmieszny, ani żałosny. To po prostu człowiek stracony, przegrany, który swoje położenie zrozumie dopiero wtedy, gdy będzie za późno. O ile w ogóle to nastąpi. Status quo psa zmanipulowanego przez świnie, które opanowały folwark.”
więcej
Szczegóły
Samospalenie
Spektakl autorstwa Krzysztofa Szekalskiego jest próbą stworzenia takiego portretu: nieoczywistego, prowokującego, Portretu wielokrotnego, w którym fikcja i kreacja przeplatają się z realnym głosem historycznych faktów.
Warszawa. Wrzesień 1968r. Centralne Uroczystości Dożynkowe na Stadionie Dziesięciolecia.
Bohaterski akt, radykalny i ostateczny gest sprzeciwu Ryszarda Siwca wobec interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji staje się punktem zwrotnym w karierze oficera Służb Bezpieczeństwa.
Dziś, zepchnięty na margines historii, (anty)bohater minionego systemu , pozbawiony przywilejów i władz, próbuje zrekonstruować swoją drogę, odzyskać ciągłość własnej biografii, zrozumieć i zdefiniować swoją tożsamość. Kim jest lub też kim mógłby być?
więcej
Szczegóły
Ojciec2
Osiemdziesięcioletni André (w tej roli Marian Opania), wydaje się być ciągle w niezłej formie. Jednak niepokój najbliższych budzą coraz częściej pojawiające się u niego kłopoty z pamięcią. Anna (Magdalena Schejbal) stara się zapewnić ojcu możliwie najlepszą opiekę, licząc, że to spowolni postęp choroby. Ale to nie utrata pamięci zdaje się być największym problemem starszego pana. Prawdziwym dramatem jest niepokojące rozpadanie się więzi rodzinnych, zanik wzajemnego zrozumienia, społecznej empatii, szczęścia oraz… zwykłego zdrowego rozsądku. Kto w tych okolicznościach zachowa się uczciwie, a kto będzie wykorzystywał nieszczęście? I czyj świat jest prawdziwszy – chorego ojca czy pozornie zdrowej rodziny?
„Ojciec” to przejmująca tragikomedia napisana przez Floriana Zellera, bodaj najczęściej granego dziś na świecie współczesnego dramatopisarza francuskiego. Spektakl reżyseruje Iwona Kempa, znana między innymi ze znakomitych realizacji sztuk i scenariuszy Ingmara Bergmana.
więcej
Szczegóły
Samospalenie
Przemysław Bluszcz spektaklem „Samospalenie” zdobył w 2014 r. główną nagrodę na Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego. Aktor stworzył nietuzinkową postać byłego ubeka, na którego wspaniałą karierę w Służbie Bezpieczeństwa zaskakująco wpłynął akt samospalenia dokonany przez Ryszarda Siwca w czasie Dożynek w 1968 roku. Ten radykalny i ostateczny gest sprzeciwu wobec interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji stał się punktem zwrotnym w karierze i życiu gorliwego oficera. Dziś, zepchnięty na margines historii, (anty)bohater minionego systemu, pozbawiony przywilejów i władzy – próbuje zrekonstruować swoją życiową drogę, odzyskać ciągłość biografii, zrozumieć i zdefiniować swoją własną tożsamość. Kim jest lub też kim mógłby być..?
Spektakl jest próbą stworzenia takiego portretu. Nieoczywistego, prowokującego portretu wielokrotnego, w którym fikcja i kreacja przeplatają się z realnym głosem historycznych faktów.
Przemysław Bluszcz odważnie wkracza w obie te rzeczywistości. Stwarza je na scenie w skondensowanych, mocnych obrazach, które drażnią, wzruszają, czasem śmieszą, a zarazem podważają jednoznaczność ocen postaw ludzi uwikłanych w zbrodnie minionego systemu.
więcej
Szczegóły
Dwór nad Narwią
Co może się wydarzyć, kiedy duchy z przeszłości materializują się w świecie żywych i wtrącają się w ich sprawy? Jarosław Marek Rymkiewicz, wybitny poeta, dramaturg i eseista, napisał w roku 1979 sztukę zarazem upiorną i śmieszną, w której działalność widm jest wyjątkowo uparta i dokuczliwa.
Każdy naród ma jakąś swoją historię, która albo napawa go dumą, albo bywa kulą u nogi. W przypadku naszej polskiej historii mamy do czynienia z jednym i drugim jednocześnie. To, co jednych z tej historii cieszy, innych ciężko wkurza, i tak mamy co najmniej od trzystu lat, o ile nie więcej. O historii ani zapomnieć się nie da, ani żyć z nią w zgodzie. Stąd kiedy trupy z przeszłości mieszają się z żyjącymi, wynikają z tego przeróżne porozumienia i nieporozumienia, groźne albo zabawne. Kochliwa hrabina sprzed stuleci odnajduje ducha kochanka we współczesnym dorobkiewiczu, stary generał z dawnego powstania ugania się za młodą mężatką… Kłania się Fredro i Witkacy, Mickiewicz i Mrożek. Dzisiaj znów uporczywie wracamy do historii, budujemy muzea i szukamy tam naszej dumy. Rymkiewicz zaś powiada: uważajcie, rodacy, upiory przeszłości lubią wysysać z nas krew.
więcej
Szczegóły
Koncert na wiele serc
Każdy artysta ma świetnie wyglądać. Każdy artysta ma być sprawny. Każdy ma nas bawić i zachwycać. A co, jeśli łamie rękę, nadwyręża kręgosłup, naciąga ścięgna? Wtedy wymaga rehabilitacji.
Zapraszamy serdecznie na koncert charytatywny ,,Artyści Artystom – Koncert na wiele serc”. Udział w koncercie potwierdziło wiele gwiazd polskiej sceny i estrady. Będzie to wyjątkowa edycja świąteczna. Całkowity dochód przeznaczony jest na projekt Ewy Kuklińskiej ,,Uwaga Schody!” Program Rehabilitacji i Fizjoterapii Artystów.
więcej
Szczegóły
Trans-Atlantyk
Polska, Polsce, Polską, w Polsce, o Polsko… Polska wymieniana na dziesiątki sposobów jest obsesją bohaterów Trans-Atlantyku i jej autora a zarazem narratora, WITOLDA GOMBROWICZA.
Powieść, jedna z najsłynniejszych w naszej literaturze XX wieku, nie powstałaby, gdyby Gombrowicz (w lipcu 1939 roku) nie wsiadł na statek Chrobry do Argentyny, a wysiadłszy w Buenos Aires odmówił powrotu do ojczyzny objętej wojną. Swoje przygody świeżo upieczonego emigranta opisał w książce, która do dziś jest kością niezgody między „prawdziwymi Polakami” a tymi, którzy nie widzą powodu, żeby przed Polską leżeć wyłącznie plackiem.
Czy Ojczyzna – ziemia ojców – musi być dla Polaka rzeczywiście tym, co najważniejsze? A może powinno się stworzyć jakąś Synczyznę – Polskę młodej przyszłości, wyzbytą starych grzechów Polaków Sarmatów? Statek „Polska” w spektaklu Artura Tyszkiewicza od wieków zarazem płynie i stoi w miejscu. Nasza pycha i nasza małość, tromtadracja i szlachetność kręcą nim w kółko, a my na nim, aż do zawrotu głowy.
więcej
Szczegóły
Antygona
„Antygona” – wiadomo – superklasyk, arcydzieło dramaturgii światowej. Sofokles opisał tam historię młodej dziewczyny, która wbrew zakazowi króla, skądinąd swojego wuja, postanawia pochować ciało swojego zmarłego brata uchodzącego za zdrajcę ojczyzny. Kto ma rację? – Antygona słuchająca głosu serca i nakazu bogów – czy król Kreon, dla którego zdrada jest zdradą i niczym więcej? Prawda ludzka przeciw zimnemu prawu, obywatelskie nieposłuszeństwo wobec racji stanu. Antygona zginie, ale Kreon nie wygra. Więc może nie warto za wszelką cenę walczyć prawem siły z odruchami serca?
Współczesną inscenizację „Antygony” przygotowuje dla naszego teatru Agnieszka Korytkowska. Obsada przedstawienia łączy cztery pokolenia aktorskie Ateneum. Antygonę gra Paulina Gałązka, Kreona Przemysław Bluszcz.
więcej
Szczegóły
Via-gra
Słodko-gorzka, nad wyraz inteligentna komedia z wątkiem kryminalnym w tle. "Via-gra" to życiowy spektakl o codziennej rutynie w małżeństwie, skrywanych przez lata pretensjach, niespełnionych marzeniach, porzuconych i na nowo rozpalonych ambicjach oraz odradzającym się apetycie na życie.
On (Przemysław Bluszcz) – przedsiębiorca w średnim wieku, który poświęcił życie swojej firmie, ona (Justyna Sieńczyłło) – kobieta przyzwyczajona do luksusu, spragniona miłości i uwagi, ale przez lata zaniedbywana przez męża. Walter i Renata od dawna są razem, jednocześnie będąc osobno. Punktem zwrotnym staje się dla niego przejście na emeryturę. Wówczas stara się naprawić i wynagrodzić żonie stracone lata. W szczerej rozmowie całą odpowiedzialność za nieudany związek bierze na siebie. Nie wie, że jego starania skazane są na niepowodzenie, ponieważ żona od dziesięciu lat ma kochanka (Waldemar Błaszczyk) - sąsiada i jednocześnie serdecznego przyjaciela Waltera. Czy próba ratowania tego związku powiedzie się?
Autor tekstu, popularny niemiecki dramaturg Fred Apke, bawi widzów przewrotnymi dialogami, jednocześnie prowokując do refleksji nad ich własnym życiem. Lekka, komediowa forma pozwala na dystans wobec spraw ważnych i poważnych. Puenta sztuki pozostawia z pytaniem o sens zmian w życiu - lepiej późno niż wcale?
więcej
Szczegóły
