Kariera Nikodema Dyzmy

Musical

Powieść Tadeusza Dołęgi-Mostowicza „Kariera Nikodema Dyzmy” już w chwili wydania (1932 r.) była owiana aurą skandalu. Odważna i celna satyra na skorumpowane i cyniczne elity polityczne dwudziestolecia międzywojennego miała być odwetem autora na władzach sanacyjnych. Tadeusz Dołęga-Mostowicz, wówczas dziennikarz, krytykował poczynania rządu i marszałka Piłsudskiego. Ponieważ nie reagował na ostrzeżenia, został porwany, pobity i porzucony za miastem.

Wydawało sę, że książka o bezrobotnym urzędniku pocztowym z prowincji będzie jedynie osobistą zemstą za samosąd. Nikt wówczas nie przypuszczał, że opowieść o karierze politycznej prostaka i ignoranta będzie cieszyć się tak wielkim powodzeniem i pozostanie aktualna przez kolejne dekady.

więcej

Siła przyzwyczajenia

Komedia

Komedia o cyrku, jakim staje się nasze życie, gdy zaczyna nim rządzić chora ambicja używająca najszlachetniejszych niekiedy argumentów. W roli głównej Krzysztof Gosztyła.
Bohaterowie „Siły przyzwyczajenia” to cyrkowcy: Żongler, Błazen, Pogromca i Akrobatka. Oraz Dyrektor, który całym tym cyrkiem rządzi. Cyrk jest niewielki, prowincjonalny, jego widownia też nie bywa za duża.
Z pozoru jak każdy inny, ten cyrk jest jednak dziwny, nietypowy. Otóż prawdziwą pasją dyrektora Caribaldiego jest codzienne ćwiczenie z artystami – po wykonaniu scenicznej pracy – słynnego kwintetu smyczkowego Franciszka Schuberta „Pstrąg”. Zawodowcy na arenie, amatorzy w muzyce, cyrkowcy starają się sprostać szaleńczym wymaganiom dyrektora wiolonczelisty.
Caribaldi jest tyranem i jednocześnie miłośnikiem piękna; zapatrzony w swoje ideały nie dostrzega upokorzeń ludzi, których zmusza do niechcianych wysiłków. Nie widzi, że bywa w tym wszystkim groteskowo śmieszny.
W roli głównej zobaczycie Państwo Krzysztofa Gosztyłę, który nie tylko gra znakomicie jako aktor, ale i jako… wiolonczelista.

więcej

Czarodziejska Góra

Dramat

„Czarodziejska Góra” to jedno z najważniejszych wydarzeń jubileuszu Teatru Syrena, który obchodzi w tym roku 70-lecie działalności.

„Czarodziejska góra” to najsłynniejsza powieść Tomasza Manna, arcydzieło o ogromnym wpływie na światową literaturę i kolejne pokolenia czytelników. Powieść o czasie, dojrzewaniu, chorobie, przemijaniu. Dzieło wieńczące belle époque, wieszczące kataklizmy, które spadły na Europę w XX w.

Wojciech Malajkat, reżyser przedstawienia: „Mówią, że Wielka Wojna stanowiła koniec czasu Czarodziejskiej góry i początek rzeczywistości, w której jednostka stawała się mało znaczącym trybem w ogromnej maszynie - postępu, rozwoju gospodarczego, konsumpcji. Ale także w maszynie wojennej.

Nie zgadzam się z tym, że czas Czarodziejskiej góry przeminął; że współczesność to nie miejsce na rozważania o przemijaniu, moralności i czasie (który kiedyś płynął, a teraz pędzi). Również z tego powodu chciałbym po wielu latach przemyśleń i przygotowań zrealizować na deskach teatru mój wymarzony projekt—inscenizację powieści Tomasza Manna. Dlaczego to robię? Odpowiadając słowami Manna: Najistotniejszym i naturalnym powołaniem człowieka jest jego doskonalenie się.”

więcej

Diabelski młyn

Tragikomedia

Za wieloznacznym tytułem idzie nieprosta historia dwóch osób. ON – dystyngowany pan w średnim wieku, ONA – tajemnicza, młoda kobieta. Nic o nich nie wiemy, zaczynamy więc od pierwszych minut spektaklu zadawać pytania. Kim są: oddzielnie, dla siebie, w jakim celu się spotkali? Śledzimy grę w „kto jest kim”, w udawanie i szczerość. I ta gra nas intryguje, wciąga.

Wielu mężczyzn i wiele kobiet zna tę historię: żona wyjechała na kilka dni więc ON pakuje się w „przygodę” i pokrętnie tłumaczy swoją niewierność; ONA odgrywa rozmaite role, udaje i nabiera. Po co?
Jednak „po coś”. Finał zaskakuje, wszystkie wątki uzyskują sens, a ICH historie urzeczywistniają się. Odkrywamy skomplikowaną przeszłość bohaterów, konsekwencje, które przychodzi im ponieść, wraz z nimi, doświadczamy swoistego katharsis. A mimo to…

więcej

Koncert na wiele serc

Koncert

Każdy artysta ma świetnie wyglądać. Każdy artysta ma być sprawny. Każdy ma nas bawić i zachwycać. A co, jeśli łamie rękę, nadwyręża kręgosłup, naciąga ścięgna? Wtedy wymaga rehabilitacji.

Zapraszamy serdecznie na koncert charytatywny ,,Artyści Artystom – Koncert na wiele serc”. Udział w koncercie potwierdziło wiele gwiazd polskiej sceny i estrady. Będzie to wyjątkowa edycja świąteczna. Całkowity dochód przeznaczony jest na projekt Ewy Kuklińskiej ,,Uwaga Schody!” Program Rehabilitacji i Fizjoterapii Artystów.

więcej

Antygona

Dramat

„Antygona” – wiadomo – superklasyk, arcydzieło dramaturgii światowej. Sofokles opisał tam historię młodej dziewczyny, która wbrew zakazowi króla, skądinąd swojego wuja, postanawia pochować ciało swojego zmarłego brata uchodzącego za zdrajcę ojczyzny. Kto ma rację? – Antygona słuchająca głosu serca i nakazu bogów – czy król Kreon, dla którego zdrada jest zdradą i niczym więcej? Prawda ludzka przeciw zimnemu prawu, obywatelskie nieposłuszeństwo wobec racji stanu. Antygona zginie, ale Kreon nie wygra. Więc może nie warto za wszelką cenę walczyć prawem siły z odruchami serca?

Współczesną inscenizację „Antygony” przygotowuje dla naszego teatru Agnieszka Korytkowska. Obsada przedstawienia łączy cztery pokolenia aktorskie Ateneum. Antygonę gra Paulina Gałązka, Kreona Przemysław Bluszcz.

więcej

Samospalenie

Monodram

Spektakl autorstwa Krzysztofa Szekalskiego jest próbą stworzenia takiego portretu: nieoczywistego, prowokującego, Portretu wielokrotnego, w którym fikcja i kreacja przeplatają się z realnym głosem historycznych faktów.

Warszawa. Wrzesień 1968r. Centralne Uroczystości Dożynkowe na Stadionie Dziesięciolecia.
Bohaterski akt, radykalny i ostateczny gest sprzeciwu Ryszarda Siwca wobec interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji staje się punktem zwrotnym w karierze oficera Służb Bezpieczeństwa.
Dziś, zepchnięty na margines historii, (anty)bohater minionego systemu , pozbawiony przywilejów i władz, próbuje zrekonstruować swoją drogę, odzyskać ciągłość własnej biografii, zrozumieć i zdefiniować swoją tożsamość. Kim jest lub też kim mógłby być?

więcej

Samospalenie

Monodram

Przemysław Bluszcz spektaklem „Samospalenie” zdobył w 2014 r. główną nagrodę na Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego. Aktor stworzył nietuzinkową postać byłego ubeka, na którego wspaniałą karierę w Służbie Bezpieczeństwa zaskakująco wpłynął akt samospalenia dokonany przez Ryszarda Siwca w czasie Dożynek w 1968 roku. Ten radykalny i ostateczny gest sprzeciwu wobec interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji stał się punktem zwrotnym w karierze i życiu gorliwego oficera. Dziś, zepchnięty na margines historii, (anty)bohater minionego systemu, pozbawiony przywilejów i władzy – próbuje zrekonstruować swoją życiową drogę, odzyskać ciągłość biografii, zrozumieć i zdefiniować swoją własną tożsamość. Kim jest lub też kim mógłby być..?
Spektakl jest próbą stworzenia takiego portretu. Nieoczywistego, prowokującego portretu wielokrotnego, w którym fikcja i kreacja przeplatają się z realnym głosem historycznych faktów.
Przemysław Bluszcz odważnie wkracza w obie te rzeczywistości. Stwarza je na scenie w skondensowanych, mocnych obrazach, które drażnią, wzruszają, czasem śmieszą, a zarazem podważają jednoznaczność ocen postaw ludzi uwikłanych w zbrodnie minionego systemu.

więcej

Księżycowy chłopiec

Tragikomedia

Na podstawie powieści "Pierrot mon ami" Raymonda Queneau.

Płonie ulica Łez. Najprawdopodobniej ktoś podłożył ogień pod lunapark, prowadzony na obrzeżach Paryża przez dyrektora Pradoneta i jego nieślubną żonę Leonie. Detektywistyczne śledztwo obfituje w sensacyjne tropy, mające swe źródło w przeszłości właścicieli i pracowników parku rozrywki. Jednak pomimo licznych poszlak i motywów kryminalna zagadka może pozostać bez rozwiązania.

Wśród magicznych sztuczek i figli trudno trafić na właściwy ślad i przejrzeć cyrkową iluzję. Najbliżej rozwikłania sensacyjnej zagadki jest Pierrot, pomocnik fakira a później tresera zwierząt. Dziwnym trafem ten niepozorny mężczyzna za każdym razem wpada w sam środek wydarzeń. Czy księżycowy chłopiec odkryje tajemnicę spalonego lunaparku?

więcej

Mary Stuart

Dramat

Maria Stuart była najsłynniejszą Szkotką i najsłynniejszą królową tego dzielnego narodu. Był wiek XVI, trwały wojny między protestancką Anglią i katolicką Szkocją, raz jedni byli górą, raz drudzy. Spisek gonił spisek, zdrada goniła zdradę, królowanie to nie był łatwy zawód. Anglicy w końcu okazali się silniejsi i Maria Stuart poszła pod sąd, a potem pod katowski topór. Stała się jedną z wielkich legend nie tylko swojego kraju, pisano o niej uczone książki i teatralne dramaty.

Sztuka współczesnego niemieckiego dramatopisarza Wolfganga Hildesheimera nie zajmuje się jednak historią; opowiada o jednym epizodzie: ostatnich chwilach Marii S. Nie spodziewajcie się jednak żadnych sentymentalnych lamentów nad nieszczęsną władczynią niesłusznie skazaną na skrócenie o głowę. „Mary Stuart” to poetycka fantazja o strojeniu się na śmierć i wykorzystywaniu tej śmierci przez najbliższe otoczenie królowej. Dramatyczny, ale i groteskowy hymn o odchodzeniu pośród oficjalnych fanfar i małych, prywatnych interesów. Spektakl prowadzą dwie znakomite Agaty: jako reżyserka Agata Duda-Gracz i jako Mary – Agata Kulesza.

więcej

Ojciec

Tragikomedia

Osiemdziesięcioletni André (w tej roli Marian Opania), wydaje się być ciągle w niezłej formie. Jednak niepokój najbliższych budzą coraz częściej pojawiające się u niego kłopoty z pamięcią. Anna (Magdalena Schejbal) stara się zapewnić ojcu możliwie najlepszą opiekę, licząc, że to spowolni postęp choroby. Ale to nie utrata pamięci zdaje się być największym problemem starszego pana. Prawdziwym dramatem jest niepokojące rozpadanie się więzi rodzinnych, zanik wzajemnego zrozumienia, społecznej empatii, szczęścia oraz… zwykłego zdrowego rozsądku. Kto w tych okolicznościach zachowa się uczciwie, a kto będzie wykorzystywał nieszczęście? I czyj świat jest prawdziwszy – chorego ojca czy pozornie zdrowej rodziny?

„Ojciec” to przejmująca tragikomedia napisana przez Floriana Zellera, bodaj najczęściej granego dziś na świecie współczesnego dramatopisarza francuskiego. Spektakl reżyseruje Iwona Kempa, znana między innymi ze znakomitych realizacji sztuk i scenariuszy Ingmara Bergmana.

więcej

Trans-Atlantyk

Dramat

Polska, Polsce, Polską, w Polsce, o Polsko… Polska wymieniana na dziesiątki sposobów jest obsesją bohaterów Trans-Atlantyku i jej autora a zarazem narratora, WITOLDA GOMBROWICZA.

Powieść, jedna z najsłynniejszych w naszej literaturze XX wieku, nie powstałaby, gdyby Gombrowicz (w lipcu 1939 roku) nie wsiadł na statek Chrobry do Argentyny, a wysiadłszy w Buenos Aires odmówił powrotu do ojczyzny objętej wojną. Swoje przygody świeżo upieczonego emigranta opisał w książce, która do dziś jest kością niezgody między „prawdziwymi Polakami” a tymi, którzy nie widzą powodu, żeby przed Polską leżeć wyłącznie plackiem.

Czy Ojczyzna – ziemia ojców – musi być dla Polaka rzeczywiście tym, co najważniejsze? A może powinno się stworzyć jakąś Synczyznę – Polskę młodej przyszłości, wyzbytą starych grzechów Polaków Sarmatów? Statek „Polska” w spektaklu Artura Tyszkiewicza od wieków zarazem płynie i stoi w miejscu. Nasza pycha i nasza małość, tromtadracja i szlachetność kręcą nim w kółko, a my na nim, aż do zawrotu głowy.

więcej

Ojciec2

Tragikomedia

Osiemdziesięcioletni André (w tej roli Marian Opania), wydaje się być ciągle w niezłej formie. Jednak niepokój najbliższych budzą coraz częściej pojawiające się u niego kłopoty z pamięcią. Anna (Magdalena Schejbal) stara się zapewnić ojcu możliwie najlepszą opiekę, licząc, że to spowolni postęp choroby. Ale to nie utrata pamięci zdaje się być największym problemem starszego pana. Prawdziwym dramatem jest niepokojące rozpadanie się więzi rodzinnych, zanik wzajemnego zrozumienia, społecznej empatii, szczęścia oraz… zwykłego zdrowego rozsądku. Kto w tych okolicznościach zachowa się uczciwie, a kto będzie wykorzystywał nieszczęście? I czyj świat jest prawdziwszy – chorego ojca czy pozornie zdrowej rodziny?

„Ojciec” to przejmująca tragikomedia napisana przez Floriana Zellera, bodaj najczęściej granego dziś na świecie współczesnego dramatopisarza francuskiego. Spektakl reżyseruje Iwona Kempa, znana między innymi ze znakomitych realizacji sztuk i scenariuszy Ingmara Bergmana.

więcej

Via-gra

Komedia

Słodko-gorzka, nad wyraz inteligentna komedia z wątkiem kryminalnym w tle. "Via-gra" to życiowy spektakl o codziennej rutynie w małżeństwie, skrywanych przez lata pretensjach, niespełnionych marzeniach, porzuconych i na nowo rozpalonych ambicjach oraz odradzającym się apetycie na życie.

On (Przemysław Bluszcz) – przedsiębiorca w średnim wieku, który poświęcił życie swojej firmie, ona (Justyna Sieńczyłło) – kobieta przyzwyczajona do luksusu, spragniona miłości i uwagi, ale przez lata zaniedbywana przez męża. Walter i Renata od dawna są razem, jednocześnie będąc osobno. Punktem zwrotnym staje się dla niego przejście na emeryturę. Wówczas stara się naprawić i wynagrodzić żonie stracone lata. W szczerej rozmowie całą odpowiedzialność za nieudany związek bierze na siebie. Nie wie, że jego starania skazane są na niepowodzenie, ponieważ żona od dziesięciu lat ma kochanka (Waldemar Błaszczyk) - sąsiada i jednocześnie serdecznego przyjaciela Waltera. Czy próba ratowania tego związku powiedzie się?
Autor tekstu, popularny niemiecki dramaturg Fred Apke, bawi widzów przewrotnymi dialogami, jednocześnie prowokując do refleksji nad ich własnym życiem. Lekka, komediowa forma pozwala na dystans wobec spraw ważnych i poważnych. Puenta sztuki pozostawia z pytaniem o sens zmian w życiu - lepiej późno niż wcale?

więcej

Dwór nad Narwią

Dramat

Co może się wydarzyć, kiedy duchy z przeszłości materializują się w świecie żywych i wtrącają się w ich sprawy? Jarosław Marek Rymkiewicz, wybitny poeta, dramaturg i eseista, napisał w roku 1979 sztukę zarazem upiorną i śmieszną, w której działalność widm jest wyjątkowo uparta i dokuczliwa.

Każdy naród ma jakąś swoją historię, która albo napawa go dumą, albo bywa kulą u nogi. W przypadku naszej polskiej historii mamy do czynienia z jednym i drugim jednocześnie. To, co jednych z tej historii cieszy, innych ciężko wkurza, i tak mamy co najmniej od trzystu lat, o ile nie więcej. O historii ani zapomnieć się nie da, ani żyć z nią w zgodzie. Stąd kiedy trupy z przeszłości mieszają się z żyjącymi, wynikają z tego przeróżne porozumienia i nieporozumienia, groźne albo zabawne. Kochliwa hrabina sprzed stuleci odnajduje ducha kochanka we współczesnym dorobkiewiczu, stary generał z dawnego powstania ugania się za młodą mężatką… Kłania się Fredro i Witkacy, Mickiewicz i Mrożek. Dzisiaj znów uporczywie wracamy do historii, budujemy muzea i szukamy tam naszej dumy. Rymkiewicz zaś powiada: uważajcie, rodacy, upiory przeszłości lubią wysysać z nas krew.

więcej

Ława przysięgłych

Sprawa na pozór wydaje się prosta. Oto sądowa ława przysięgłych, złożona ze zwykłych ludzi od sklepikarki po fryzjera, ma orzec, czy pewien obywatel zamordował swoją narzeczoną czy nie zamordował. Okoliczności wskazują, że raczej nie, i że zrobił to całkiem ktoś inny. Problem w tym, że sąd, dla którego pracuje ława przysięgłych, jest trochę dziwny. Zdaje się oczekiwać, że ława wyda werdykt nie mający się nijak do rzeczywistości, i robi wszystko, żeby tak właśnie się stało. W związku z czym sprawa zaczyna się wikłać i plątać, zmierzając w stronę horroru i absurdu. Ta czarna komedia napisana została w latach 60. przez znanego czeskiego pisarza i dramaturga, ale że była niecenzuralna, bo demaskowała niecne praktyki sądowe czasów komunizmu, miała kłopoty z przebiciem się na deski sceniczne. Tymczasem okazuje się, że zdumiewająco pasuje także do naszych czasów… Polską prapremierę przygotowują rodacy Ivana Klimy, czeski reżyser Jakub Krofta i scenograf Jan Štepanek.

więcej