Mariusz Benoit
86 oddanych głosów
Data urodzenia:
23-11-1950 (70 lat)
Jest synem pary aktorskiej Ludwika Benoit i Marii Zbyszewskiej. Już jako dziecko wystąpił w kilku filmach.
W 1974 ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Debiutował w teatrze 25 stycznia 1975, pracował w teatrach warszawskich: Powszechnym w Warszawie (1974-1990, 2005-2007), Narodowym (1997-2001), Rozmaitości (2001-2005), od 1 lutego 2009 roku, był aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, a obecnie Powszechnym . Gra wiele ról z różnorodnego repertuaru, sprawdza się zarówno wcielając się w postacie dramatyczne, jak i komediowe. Jego praca jest wysoko oceniana przez krytyków.
W 1982 roku został wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (w latach 1995-1997 profesor nadzwyczajny).
więcej
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Wojna i pokój
Adaptacja powieści uznawanej wręcz za rosyjską epopeję narodową. Dla twórców spektaklu stanie się ona punktem wyjścia do opowieści o okrucieństwie wojny i rosyjskich tęsknotach imperialnych, a jednocześnie materiałem do patrzenia na nasze polskie wyobrażenia o potężnym sąsiedzie ze Wschodu.
Będzie to próba opowiedzenia w kostiumie historycznym o konfliktach trawiących nas współcześnie i o powrocie tego brzydkiego słowa na „w”, jak eufemistycznie piszą niektóre media, na europejskie salony.
więcej
Szczegóły
Rewizor
Na notabli prowincjonalnej mieściny pada blady strach: zmierza do nich rewizor. Każdy z nich ma coś na sumieniu, robią więc wszystko by w porę rozpoznać urzędnika. Fatalnym zbiegiem okoliczności biorą za niego zupełnie przypadkowego człowieka…
Tak rozpoczyna się jedna z najbardziej znanych komedii Gogola, którą od prawie 200 lat nieprzerwanie grają teatry na całym świecie. We współczesnej inscenizacji Igora Gorzkowskiego klasyczna sztuka ukazuje absurdy władzy i obnaża fikcję naszych społecznych i politycznych relacji. Pokazuje, że w gogolowskich bohaterach wciąż widzimy własny obraz i wciąż zmuszeni jesteśmy śmiać się z samych siebie.
więcej
Szczegóły
Fantazy
Mówi się, że główną polską wadą jest życie przeszłością, idealizowanie minionego świata, który tylko w wyobrażeniach był niedoścignionym wzorem postaw. Juliusz Słowacki w komedii satyrycznej Fantazy dokonuje rozliczenia ze światem zastanym. Akcję osadził na Podolu w początku lat czterdziestych XIX wieku.
Losy bohaterów rzucone zostały na panoramę wielkiej historii - czas zaborów i okresu po powstaniu listopadowym. Kontekst burzliwej epoki nie jest tylko sielankowym rysem, ale demitologizuje wyobrażenie o rodzącej się elicie, ukazuje degradację arystokracji jako grupy społecznej. Nie wartości ducha i uczucia, ale pieniądz i wyrachowanie zajmują wówczas pierwszoplanowe pozycje w grze codzienności.
„Drugi wieszcz” ironicznie traktuje XIX-wieczne pozy, styl bycia i pogoń za romantycznością. Panorama charakterów w utworze odrysowuje zubożałą szlachtę, oderwanych od rzeczywistego świata bohaterów oraz ostatnich idealistów, którzy poświęcają życie dla godnej sprawy. Utwór, w komediowej tonacji, pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji, nie pozostawia złudzeń – jest brutalnym, rozprawieniem się z naszą tożsamością i mitami założycielskimi. Michał Zadara, wczytując się w tekst Słowackiego, podążając za jego słowem, obnaża świat hipokrytów i ludzi małych. Tym samym ujawnia źródła dzisiejszych kompleksów, stereotypów i fobii. To lustro, w którym warto się przejrzeć.
więcej
Szczegóły
Nikt
Ktoś musi być najgorszy. Chociażby po to, żeby lepsi mogli poczuć się lepsi.
Tak bardzo wszyscy się starają. Doskonalą się, przeglądają się w innych i muszą na ich tle wyglądać korzystnie. A ten ostatni? Tło dla wszystkich? Nie poradził sobie ze sobą – jego wina. Niech się do niej przyzna. Niech się ukarze za to, że jest nikim. Tylko co bez niego zrobimy?
W melancholijnej komedii Levina zobaczymy znakomitych aktorów Teatru Narodowego.
więcej
Szczegóły
Woyzeck
Kronika kryminalna czy apokalipsa.
W garnizonie dochodzi do morderstwa. Prosty żołnierz zabija narzeczoną. Z czego wynika zbrodnia Woyzecka? Przeraża czy budzi współczucie? Kto jest zbrodniarzem, kto ofiarą? I gdzie kończy się ciało, a zaczyna dusza? Arcydzieło europejskiego romantyzmu reżyseruje Piotr Cieplak. Sięgając do Woyzecka, stawia pytania nurtujące współczesnego człowieka.
Uprzedzamy, że w przedstawieniu używane są wulgaryzmy i pojawiają się głośne efekty dźwiękowe.
Spektakl dla widzów dorosłych.
więcej
Szczegóły
Trzy siostry
Jan Englert po raz kolejny sięga do twórczości Antona Czechowa.
Trzy siostry – jedna z najważniejszych sztuk światowego kanonu dramatycznego.
Olga, Masza i Irina żyją w prowincjonalnym miasteczku, nie wiedząc, czy uda im się wyrwać w wielki świat, szczęśliwie ułożyć życie na miejscu, czy też zostać w wiecznym niespełnieniu.
„Kochane siostry, …muzyka gra tak wesoło, tak radośnie, zdaje się, że jeszcze trochę i dowiemy się, po co żyjemy, po co cierpimy... Gdyby wiedzieć, gdyby wiedzieć!”
_______________________________________________________________________________
harfa celtycka Julia Łopuszyńska (gościnnie; wystąpi w przedstawieniach 10 i 11 września) / Zuzanna Federowicz (gościnnie; wystąpi w przedstawieniu 12 września)
fortepian Mirosław Jastrzębski
więcej
Szczegóły
BURZA Williama Szekspira
Bywają zbrodnie jaskrawe i spektakularne, lecz bywają i takie, o których sam zbrodniarz nie wie, że je popełnił.
Zbrodnię człowieka, który brata pozbawia korony i wyrzuca poza granice ojczystego kraju, każdy potrafi nazwać: to zdrada. Jednak co ze zbrodnią zaniechania, która – choć jej konsekwencje trwają – pozostała niezauważona? Jak rozgrzeszyć zbrodniarza, kiedy nawet on sam nie wie, że jakaś zbrodnia miała miejsce?
więcej
Szczegóły
