Julianna Bloodgood

10,0 / 10

1 oddany głos

Aktorka i wokalistka Teatru Pieśń Kozła. Ukończyła College Conservatory of Music (CCM), posiada dyplom BFA (University of Cincinnati) oraz MA Acting (Manchester Metropolitan Uiniversity / Teatr Pieśń Kozła). Współpracuje m.in. z Theater MITU. Współzałożycielka fundacji Great Globe Foundation oraz współrealizatorka projektu edukacyjno-społecznego The Dadaab Theater Project, w ramach którego przez kilka miesięcy pracowała artystycznie z dziećmi, młodzieżą i kobietami z obozu dla uchodźców w Dadaab w Kenii. Występuje w spektaklach Teatru Pieśń Kozła („Pieśni Leara” i „Portrety Wiśniowego Sadu”), a także należy do artystycznej grupy Odra Ensemble, która w marcu 2013 zaprezentowała premierowy spektakl pt. „Po nas tylko kości. Refleksje Eurydyki”. Współpracowała przy realizacji True Body Project, organizacji non-profit działającej na rzecz młodych kobiet w celu wzmocnienia ich poczucia sprawczości dzięki zaangażowaniu się w działania artystyczne. Certyfikowana instruktorka jogi ashtanga i pilates. Prowadzi autorskie warsztaty śpiewu.

więcej

Często występuje w:

Teatr Pieśń Kozła
2 role

więcej

Spektakle z udziałem tego aktora:

Pieśni Leara

Muzyczny

"Pieśni Leara" nie są linearną opowieścią, lecz ukazują świat energii i rytmów rządzących szekspirowskim dramatem. Zespół skoncentrował się na wyborze kluczowych scen z "Króla Leara", które posłużyły za inspirację do snucia historii za pomocą słów, gestów i muzyki. Każda pieśń jest punktem wyjścia do kolejnego „dramatycznego poematu”. Muzyka staje się rzeczywistą postacią lub zdarzeniem, kreuje relacje międzyludzkie.

Międzynarodowa premiera "Pieśni Leara" odbyła się na Fringe Festival w Edynburgu w sierpniu 2012 roku. Podczas festiwalu spektakl uhonorowany został aż trzema prestiżowymi nagrodami: Fringe First, Herald Archangel oraz Musical Theatre Matters Award. "Pieśni Leara" zajęły również 1. miejsce w rankingu wszystkich spektakli teatralnych wystawianych w Edynburgu prowadzonym przez "The List".

więcej

Szczegóły

Umiłowanie / Dead Walk Love

Jest to rzecz o relacji mężczyzny i kobiety, w marszu ku śmierci, którą sami wybrali. Dusze ich po śmierci ujrzą znów dawny biedny pokoik, służący im za całe domostwo.
Trzynaście metrów kwadratowych szczęścia i nieszczęścia, naznaczonych przez ducha zniszczenia w ciągu jednej nocy.
Kto im kazał umierać? Lub - co? I po co?

W opowiadaniu Mishimy Yukio "Umiłowanie ojczyzny" rzecz wydaje się jasna: to ideały polityczne i kodeks moralny nakazują wybierać zawsze śmierć zamiast pohańbienia, a wybór ten JEST piękny. Miłość i śmierć obcują w jednym łożu boskiej namiętności i wchodzą - zespolone - w wieczność. Tak wybierający, doznają samoubóstwienia. W to chcą wierzyć, tak zdaje się wierzyć sam Mishima.

Mishima śmierć wyidealizował, mimo drastyczności harakiri (seppuku), uczynił ją wzniosłym przedmiotem pożądania. Mishima uważał, własnie to opowiadanie jest najdoskonalszym jego dziełem literackim i zawiera wszystko, co najwazniejsze.

Czym jest relacja małżeńska w ostatecznym "umiłowaniu" Sprawy? Jaki jest jej sens, a jaki bezsens?
W naszym ćwiczeniu, w naszym wydarzeniu teatralnym, próbujemy w kilkunastu migawkach zawrzeć wizerunki nieszczęsnej pary, zmierzającej ku chwili "zero", a także patrzących na nią już z perspektywy grobu. Okazją do wizyty duchów w skromnym pokoiku życia są Zaduszki japońskie - Obon.

więcej

Szczegóły