Jerzy Radziwiłowicz
343 oddanych głosów
Wiek: 69 lat
więcej
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Powierzchnie gładkie I Potem-o-tem
Wirtualna opowieść o uczuciowej optymalizacji.
POWIERZCHNIE GŁADKIE: to takie powierzchnie, które nie rozpraszają światła.
RELACJE GŁADKIE: to takie relacje, które nie rozpraszają ludzi.
OSOBY GŁADKIE: to takie osoby, których nie rozpraszają relacje.
więcej
Szczegóły
Nasze żony
Zaskakujący, pełen zwrotów akcji komediodramat, obmyślony na trzech wirtuozów aktorstwa – Wojciecha Pszoniaka, Jerzego Radziwiłowicza i Wojciecha Malajkata. Jest to opowieść o próbie, przed jaką staje wieloletnia przyjaźń trzech mężczyzn. Na rozważaniach o trudnych wyborach między moralnością a lojalnością się nie skończy.
„Nasze żony” to sztuka, w której aktor jest na pierwszym planie, jest podmiotem, a nie – jak to się dziś często zdarza – przedmiotem. Lubię taki teatr. Taki teatr jest mi bliski. Interesują mnie ludzkie losy, zmaganie się człowieka z życiem. Nie chcę, by coś przeszkadzało mi w zbliżeniu się do człowieka, w jego zrozumieniu.
Wybrałem tę sztukę również dlatego, żeby spotkać się na scenie z moimi wspaniałymi Kolegami – Wojtkiem Malajkatem i Jurkiem Radziwiłowiczem.
-Wojciech Pszoniak-
więcej
Szczegóły
Nikt
Ktoś musi być najgorszy. Chociażby po to, żeby lepsi mogli poczuć się lepsi.
Tak bardzo wszyscy się starają. Doskonalą się, przeglądają się w innych i muszą na ich tle wyglądać korzystnie. A ten ostatni? Tło dla wszystkich? Nie poradził sobie ze sobą – jego wina. Niech się do niej przyzna. Niech się ukarze za to, że jest nikim. Tylko co bez niego zrobimy?
W melancholijnej komedii Levina zobaczymy znakomitych aktorów Teatru Narodowego.
więcej
Szczegóły
Ślub
Litewski mistrz Eimuntas Nekrošius powraca do Teatru Narodowego, by zmierzyć się z jednym z najważniejszych polskich dramatów XX wieku.
Arcydzieło Witolda Gombrowicza. Gdzie w ruinach dawnych porządków znaleźć zaczątek nowych? Czy zderzam się w życiu z innymi, czy z tym co właśnie ja mówię i robię? Czy nasz świat tworzy się między nami? A jeśli tak, to „po co tyle ceregieli”?
więcej
Szczegóły
Tartuffe albo Szalbierz
Krewka satyra i bezczelność języka; aktorski kunszt i wysmakowana scenografia. Świeże spojrzenie na arcydzieło w nowym przekładzie Jerzego Radziwiłowicza.
Gorzka komedia Molière’a tak poruszyła współczesnych, zwłaszcza dewotów, że Ludwik XIV na pięć lat zabronił jej grania. Jacques Lassalle przywołuje obraz XVII-wiecznej Francji. Przytłumione światło pada na szacowne wnętrza i wykwintne stroje z epoki. Ale najważniejsi są aktorzy – prowokują na widowni śmiech, który obnaża hipokryzję, odsłania manipulacje i okrucieństwo. Okazuje się, że historia wytrawnego łgarza i demonicznego obłudnika jest wciąż aktualna.
więcej
Szczegóły
Frankenstein
Jedna z najbardziej widowiskowych produkcji ostatnich lat. Uwagę widza przykuwać mają efekty specjalne, pokazy pirotechniczne, popisy kaskaderskie i projekcje video. Charakteryzacja Tomasza Matraszka wprowadza nastrój niepokoju, który potęguje scenografia Jagny Janickiej i epicka muzyka Michała Lorenca.
Sztuka Nicka Deara osnuta na powieści Mary Shelley to historia o wykluczeniu, samotności i potrzebie akceptacji. To także mit o człowieku, przypisującym sobie boską moc. „Frankenstein” po raz pierwszy wystawiony został w londyńskim National Theatre, w 2011 roku. Spektakl wyreżyserował wówczas Danny Boyle – zdobywca Oskara, twórca takich filmów jak „Slumdog. Milioner z ulicy” czy „Trainspotting”. W Teatrze Syrena to wymagające rozmachu jak i refleksji widowisko również reżyseruje twórca o wrażliwości filmowca – Bogusław Linda.
- Rozpoczynając pracę nad „Frankensteinem” wiedziałem, że bardzo istotna będzie strona wizualna tego spektaklu. Zdecydowałem się więc sięgnąć po środki wyrazu, które trafiają do współczesnego widza – mówi reżyser spektaklu, Bogusław Linda.
Dzięki nim społeczne stereotypy stają się bardziej czytelne, przekonujące i wymowne dla publiczności.
więcej
Szczegóły
Iwona, księżniczka Burgunda
Co się stanie, kiedy do poukładanego świata wkroczy, a potem naruszy go i zmąci taka jedna – obca?
Nieociosana i niesformatowana, nie pasuje do rzeczywistości z Photoshopa. Co więcej, Iwona jest na swój sposób bezczelna, bo sama przyznała sobie prawo do błędu, do słabości i niedoskonałości. To irytuje, budzi zazdrość i demaskuje nasz własny fałsz. Mamy demokrację. Ale przecież społeczne hierarchie nadal istnieją. Pilnujemy tego porządku, tak jak strzeże go dwór w dramacie Gombrowicza. I nie lubimy tych, którzy odstają.
więcej
Szczegóły
BURZA Williama Szekspira
Bywają zbrodnie jaskrawe i spektakularne, lecz bywają i takie, o których sam zbrodniarz nie wie, że je popełnił.
Zbrodnię człowieka, który brata pozbawia korony i wyrzuca poza granice ojczystego kraju, każdy potrafi nazwać: to zdrada. Jednak co ze zbrodnią zaniechania, która – choć jej konsekwencje trwają – pozostała niezauważona? Jak rozgrzeszyć zbrodniarza, kiedy nawet on sam nie wie, że jakaś zbrodnia miała miejsce?
więcej
Szczegóły
