Jej pierwszą poważną scenę stanowi domowa wersalka, a pierwszymi i być może najbardziej krytycznymi widzami stają się rodzice. Później jest już z górki. Tylko trzy razy zdaje do szkoły teatralnej, aż wreszcie śmiertelnie wynudzone grono pedagogiczne postanawia zaserwować sobie nieco rozrywki jej kosztem. Etiudą „kotka podczas marcowania” Anita wdziera się przebojem na pierwszy rok wydziału aktorskiego wrocławskiego PWST gdzie utyka na kolejne cztery lata. Dyplomami „Noc trybad” w reżyserii Krzysztofa Kulińskiego, „Lepszy świat” w reżyserii Pawła Miśkiewicza, oraz „Za chwilę” w reżyserii Bożeny Klimczak, a także pracą magisterską o jej największym aktorskim autorytecie Alu Pacino żegna się ze szkołą w 2010 roku. Teraz jeszcze o tym nie wie, ale nie będzie to wcale rozstanie ostateczne. Rok później po raz pierwszy wkracza na scenę Teatru Ad Spectatores. Debiutuje rolą Mademoiselle Veronique w spektaklu „Zabójstwo przy Rue Morgue”. Z kolei wchodzi w m.in. takie tytuły: „9 rekonstrukcja”, „Nie kop mi grobu”, „Pięćdziesięciu z Fukushimy”, „Safe house”, czy „Room service”. Głęboko w sercu nurtuje ją przekonanie, że aktorstwo to za mało, pragnie się rozwijać i tak w 2017 roku kończy z doskonałym wynikiem Logopedię na Uniwersytecie Wrocławskim. Wkrótce potem odkrywa w sobie pasję do nauczania, powraca w wielkim stylu do PWST-u, która w międzyczasie zmieniła nazwę na AST, jako belfer od Wymowy. Również w 2017 roku romansuje z Wrocławskim Teatrem Tańca, grając w przedstawieniu pt. „Wyniosła” Bożeny Klimczak. Prywatnie perfekcyjna pani domu, wierna żona i idealna mama dwójki dzieci. Uwielbia książki, perfumy, pyszne zdrowe jedzenie i witaminę C. Posiada bogatą, wciąż rosnącą kolekcję butów i plecaków. Pilnie uczy się hiszpańskiego, bo ma już zaklepaną rolę u Almodóvara.